غزل ۲۶۰۳ مولانا

۱	ای بر سَر و پا گشته، داری سَرِ حیرانی	با حَلقهٔ عُشّاقان، رو بر دَرِ حیرانی
۲	در زُلفِ چو چوگانَت، غَلْطیده بَسی جان‌ها	وَزْ بَهرِ چُنان مُشکی، جانْ عَنْبَرِ حیرانی
۳	از کَوْن حَذَر کردم، وَزْ خویشْ گُذَر کردم	در شاهْ نَظَر کردم، من چاکرِ حیرانی
۴	منیوسُفِ دِلْخواهم، چاهِ زَنَخَت خواهم	هم مومنِ این راهَم، هم کافَرِ حیرانی
۵	هم بادهٔ آن مَستَم، هم بَستهٔ آن شَستَم	تا چُست بُرون جَستَم، از چَنْبَرِ حیرانی
۶	ای عقلِ شُده مِهْتَر، ای گشته دِلَت مَرمَر	آخِر تو یکی بِنْگَر، در دِلْبَرِ حیرانی
۷	وَرْ نه بِسِتیزم من، در کارِ تو خیزم من	خونِ تو بریزم من، از خَنجَرِ حیرانی
۸	از دولتِ مَخْدومی، شَمسُ الْحَقِ تبریزی	هم فَربهِ عشقم من، هم لاغَرِ حیرانی