غزل ۵ مولانا
| ۱ | آن شکلْ بین، وان شیوه بین، وان قَدّ و خَدّ و دست و پا | آن رنگ بین، وان هَنْگ بین، وان ماهِ بَدْر اَنْدَر قَبا | |
| ۲ | از سَرو گویم یا چَمَن؟ از لاله گویم یا سَمَن؟ | از شمع گویم یا لَگن؟ یا رَقصِ گُل پیش صَبا؟ | |
| ۳ | ای عشقِ چون آتشکده، در نَقْش و صورت آمده | بر کاروانِ دل زده، یک دَم اَمان دِهْ یا فَتی | |
| ۴ | در آتش و در سوزْ من، شب می‌بَرَم تا روزْ من | ای فَرُّخِ پیروزْ من، از رویِ آن شَمسُ الضُّحی | |
| ۵ | بر گِردِ ماهَش می‌تَنَم، بی‌لَب سَلامَش می‌کُنم | خود را زمین بَر می‌زنم، زان پیشْ کو گوید صَلا | |
| ۶ | گُلْزار و باغِ عالَمی، چَشم و چراغِ عالَمی | هم دَرد و داغِ عالَمی، چون پا نَهی اَنْدَر جفا | |
| ۷ | آیَم کُنَم جان را گِرو، گویی مَدِه زَحمت، بُرو | خِدمَت کُنم تا وارَوَم، گویی که ای اَبْلَه بیا | |
| ۸ | گشته خیالَش هم‌نشینْ با عاشقانِ آتشین | غایب مَبادا صورَتَت، یک‌دَم زِ پیشِ چَشمِ ما | |
| ۹ | ای دلْ قَرارِ تو چه شُد؟ وان کار و بارِ تو چه شُد؟ | خوابَت کِه می‌بَندد چُنین اَنْدَر صَباح و در مَسا؟ | |
| ۱۰ | دل گفت حُسنِ رویِ او، وان نَرگسِ جادویِ او | وان سُنْبُلِ ابرویِ او، وان لَعْلِ شیرین ماجَرا | |
| ۱۱ | ای عشقْ پیشِ هر کسی، نام و لَقَب داری بَسی | من دوش نامِ دیگرَت کردم که دَردِ بی‌دَوا | |
| ۱۲ | ای رونَقِ جانَم زِ تو، چون چَرخْ گردانم زِ تو | گندم فِرِست ای جان که تا خیره نگردد آسیا | |
| ۱۳ | دیگر نخواهم زد نَفَس، این بیت را می‌گوی و بس | بُگْداخت جانَم زین هَوَس، اُرْفُقْ بِنا یا رَبَّنا |
سپاس فراوان. این اعراب گذاری درست که به خوانش درست شعر کمک می کند کار بسیار ارزشمندی است که انجام داده اید. از خداوند برایتان توفیق هرچه بیشتر زندگی خواهانم.