غزل ۷ مولانا
| ۱ | بِنْشسته‌ام من بر دَرَت تا بو که بَرجوشد وَفا | باشد که بُگْشایی دَری، گویی که بَرخیز، اَنْدَرا | |
| ۲ | غرق است جانم بر دَرَت، در بویِ مُشک و عَنْبَرَت | ای صد هزارانْ مَرحَمَتْ بر رویِ خوبَت دایِما | |
| ۳ | ماییم مَست و سَرگِران، فارغ زِ کارِ دیگران | عالَم اگر بَرهم رَوَد، عشقِ تو را بادا بَقا | |
| ۴ | عشقِ تو کَف بَرهَم زَنَد، صد عالَمِ دیگر کُند | صد قرنِ نو پیدا شود، بیرون زِ افلاک و خَلا | |
| ۵ | ای عشقِ خندانْ همچو گُل، وِیْ خوش نَظَر چون عقلِ کُل | خورشید را دَرکَش به جُل، ای شَهسوارِ هَل اَتی | |
| ۶ | امروز ما مهمانِ تو، مَستِ رُخِ خندانِ تو | چون نامِ رویَت می‌بَرَم، دل می‌رَوَد وَاللهْ زِ جا | |
| ۷ | کو بامْ غیرِ بامِ تو؟ کو نامْ غیرِ نام تو؟ | کو جامْ غیرِ جامِ تو؟ ای ساقیِ شیرین اَدا | |
| ۸ | گَر زنده جانی یابَمی، من دامَنَش بَرتابَمی | ای کاشکی درخوابَمی، در خوابْ بِنْمودی لِقا | |
| ۹ | ای بر دَرَت خَیل و حَشَم، بیرون خُرام ای مُحْتَشَم | زیرا که سَرمَست و خوشَم، زان چَشمِ مَستِ دِلرُبا | |
| ۱۰ | افغان و خونِ دیده بین، صد پیرهَنْ بِدْریده بین | خونِ جِگَر پیچیده بین، بر گَردن و روی و قَفا | |
| ۱۱ | آن کَس که بیند رویِ تو، مَجنون نگردد، کو؟ بگو؟ | سنگ و کُلوخی باشد او، او را چرا خواهم بَلا | |
| ۱۲ | رنج و بَلایی زین بَتَر، کَزْ تو بُوَد جان بی‌خَبَر؟ | ای شاه و سُلطانِ بَشَر، لا تُبلِ نَفْسًا بِالْعَمی | |
| ۱۳ | جان‌ها چو سیلابی رَوانْ تا ساحلِ دریایِ جان | از آشنایانْ مُنْقَطِع، با بَحر گشته آشنا | |
| ۱۴ | سیلی رَوان اَنْدَر وَلَهْ، سیلی دِگَر گُم کرده رَه | اَلْحَمْدُلِلَّهْ گوید آن، وین آه و لا حَوْلَ وَ لا | |
| ۱۵ | ای آفتابی آمده، بر مُفلِسانْ ساقی شده | بر بندگانْ خود را زده، باری کَرَم، باری عَطا | |
| ۱۶ | گُل دیده ناگَه مَر تو را، بِدْریده جان و جامه را | وان چَنگِ زار از چَنگِ تو، افکندهِ سَر پیش از حَیا | |
| ۱۷ | مُقبِل‌ترین و نیک پِی، در بُرجِ زُهره کیست؟ نِی | زیرا نَهَد لَب بر لَبَت، تا از تو آموزَد نَوا | |
| ۱۸ | نِی‌ها و خاصه نیشِکَر، بر طَمْعِ این بسته کَمَر | رَقصان شده در نِیْسِتان، یعنی تُعِزُّ مَنْ تَشا | |
| ۱۹ | بُد بی‌تو چَنگ و نِی حَزین، بُرد آن کنار و بوسه این | دَف گفت می‌زن بر رُخَم، تا رویِ من یابد بَها | |
| ۲۰ | این جانِ پاره پاره را، خوش پاره پاره مَست کُن | تا آنچه دوشَش فوت شد، آن را کُند این دَم قَضا | |
| ۲۱ | حیف است ای شاهِ مِهین، هُشیار کردن این چُنین | وَاللَّه نگویم بعد ازین، هُشیار شَرحَت ای خدا | |
| ۲۲ | یا باده دِهْ حُجَّت مَجو، یا خود تو بَرخیز و بُرو | یا بنده را با لُطفِ تو، شُد صوفیانه ماجَرا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!