مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۰۵ – حِکایَتِ آن مُخَنَّث و پُرسیدنِ لوطی ازو در حالَتِ لَواطه که این خَنْجَر از بَهْرِ چیست‌؟ گفت از برایِ آن که هر کِه با من بَد اَنْدیشد اِشْکَمَش بِشْکافَم لوطی بر سَرِ او آمد شُد می‌کرد و می‌گفت اَلْحَمْدُلِلهْ کی من بَد نمی‌اندیشم با تو بیتِ من بیت نیست اِقْلیم است هَزْلِ من هَزلْ نیست تَعْلیم است اِنَّ اللهَ لا یَسْتَحْیی اَنْ یَضْرِبَ مَثَلاً ما بَعوضَةً فَما فَوْقَها اَیْ فَما فَوْقَها فی تَغْییرِ النُّفوسِ بِالْاِنْکارِ اَنْ ما ذا اَ رادَ اللهُ بِهٰذا مَثَلًا و آن گَهْ جواب می‌فرماید که این خواستم یُضِلُّ بِهِ کَثیرًا وَ یَهدی بِهِ کَثیرًا هر فِتْنه‌ هَمچون میزان است بسیاران ازو سُرخ‌رو شوند و بسیارانْ بی‌مُراد شوند وَ لَوْ تَاَمَّلْتَ فیهِ قَلیلًا وَجَدْتَ مِنْ نَتایِجِه الشَّریفَةِ کَثیرًا

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.