مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۰۹ – در بَیانِ آن که نَقْضِ عَهْد و توبه موجِبِ بَلا بُوَد بلکه موجِبِ مَسْخ است چُنان که در حَقِّ اَصْحابِ سَبْت و در حَقِّ اَصْحابِ مایدهٔ عیسی که وَ جَعَلَ مِنْهُمُ الْقِرَدَةَ وَ الْخَنازیرَ و اَنْدَرین اُمَّت مَسْخِ دل باشد و به قیامتْ تَنْ را صورتِ دل دَهَند نَعوذُ بِالله

۲۵۹۲	نَقْضِ میثاق و شِکَستِ توبه‌ها	موجِبِ لَعْنَت شود در اِنْتِها
۲۵۹۳	نَقْضِ توبه وْ عَهْدِ آن اَصْحابِ سَبْت	موجِبِ مَسْخ آمد و اِهْلاک و مَقْت
۲۵۹۴	پَس خدا آن قوم را بوزینه کرد	چون که عَهْدِ حَقْ شِکَسْتَند از نَبَرد
۲۵۹۵	اَنْدَرین اُمَّت نَبُد نَسْخِ بَدَن	لیکْ مَسْخِ دل بُوَد ای بوالْفِطَن
۲۵۹۶	چون دلِ بوزینه گردد آن دِلَش	از دلِ بوزینه شُد خوار آن گِلَش
۲۵۹۷	گَر هُنر بودی دِلَش را زِ اخْتیار	خوار کِی بودی زِ صورتْ آن حِمار‌؟
۲۵۹۸	آن سگِ اَصْحابْ خوش بُد سیرَتَش	هیچ بودش مَنْقَصَت زان صورتَش‌؟
۲۵۹۹	مَسْخِ ظاهِر بود اَهْلِ سَبْت را	تا بِبینَد خَلْقْ ظاهِر کَبْت را
۲۶۰۰	از رَهِ سِرْ صد هزارانِ دِگَر	گشته از توبه شِکَسْتن خوک و خَر