مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۱۰ – دُوُم بار آمدنِ روبَهْ بَرِ این خَرِ گُریخته تا بازْ بِفَریبَدَش
| ۲۶۰۱ | پَس بِیامَد زود روبَهْ سویِ خَر | گفت خَر از چون تو یاری اَلْحَذَر | |
| ۲۶۰۲ | ناجَوانْمَردا چه کردم من تورا | که به پیشِ اَژدَها بُردی مرا؟ | |
| ۲۶۰۳ | موجِبِ کینِ تو با جانَم چه بود | غیرِ خُبْثِ جوهرِ تو ای عَنود؟ | |
| ۲۶۰۴ | هَمچو گَزْدُم کو گَزَد پایِ فَتی | نارَسیده از وِیْ او را زَحْمَتی | |
| ۲۶۰۵ | یا چو دیوی کو عَدویِ جانِ ماست | نارَسیده زَحمَتَش از ما و کاست | |
| ۲۶۰۶ | بلکه طَبْعاً خَصْمِ جانِ آدمی‌ست | از هَلاکِ آدمی در خُرَّمی‌ست | |
| ۲۶۰۷ | از پِیِ هر آدمی او نَسْکُلَد | خو و طَبْعِ زشتِ خود او کِی هِلَد؟ | |
| ۲۶۰۸ | زان که خُبْثِ ذاتِ او بی‌موجِبی | هست سویِ ظُلْم و عُدْوان جاذِبی | |
| ۲۶۰۹ | هر زمان خوانَد تورا تا خَرگَهی | که دَر اَنْدازَد تورا اَنْدَر چَهی | |
| ۲۶۱۰ | که فُلان جا حوضِ آب است و عُیون | که دَر اَنْدازَد به حوضَت سَرنِگون | |
| ۲۶۱۱ | آدمی را با همه وَحْی و نَظَر | اَنْدَر اَفْکَند آن لَعین در شور و شَر | |
| ۲۶۱۲ | بی‌گُناهی بی‌گَزَندِ سابقی | که رَسَد او را زِ آدم ناحَقی | |
| ۲۶۱۳ | گفت روبَهْ آن طِلِسْمِ سِحْر بود | که تورا در چَشمْ آن شیری نِمود | |
| ۲۶۱۴ | وَرْنَه من از تو به تَنْ مِسْکین‌تَرَم | که شب و روز اَنْدَر آن جا می‌چَرَم | |
| ۲۶۱۵ | گَرنه زان گونه طِلِسْمی ساختی | هر شِکَم‌خواری بِدان جا تاخْتی | |
| ۲۶۱۶ | یک جهانِ بی‌نَوا پُر پیل و اَرْج | بی‌طِلِسْمی کِی بِمانْدی سَبز مَرْج؟ | |
| ۲۶۱۷ | من تورا خود خواستم گفتن به دَرس | که چُنان هَوْلی اگر بینی مَتَرس | |
| ۲۶۱۸ | لیکْ رفت از یادْ عِلْمْ آموزی‌اَت | که بُدَم مُسْتَغْرِقِ دِلْسوزی‌اَت | |
| ۲۶۱۹ | دیدَمَت در جوعِ کَلْب و بی‌نَوا | می‌شِتابیدَم که آیی تا دَوا | |
| ۲۶۲۰ | وَرْنه با تو گُفتَمی شَرحِ طِلِسْم | کان خیالی می‌نِمایَد نیست جسم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!