مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۱۱ – جواب گفتنِ خَرْ روباه را
| ۲۶۲۱ | گفت رو رو هین زِ پیشَم ای عَدو | تا نَبینَم رویِ تو ای زشت‌رو | |
| ۲۶۲۲ | آن خدایی که تورا بَدبَخت کرد | رویِ زشتَت را کَریه و سخت کرد | |
| ۲۶۲۳ | با کدامین روی می‌آیی به من؟ | این چُنین سَغْری ندارد کَرگَدَن | |
| ۲۶۲۴ | رفته‌یی در خونِ جانم آشکار | که ترا من رَهْ‌بَرَم تا مَرغْزار | |
| ۲۶۲۵ | تا بِدیدَم رویِ عِزْرائیل را | باز آوَرْدی فَن و تَسْویل را | |
| ۲۶۲۶ | گرچه من نَنگِ خَرانَم یا خَرَم | جانْوَرَم جان دارم این را کِی خَرَم؟ | |
| ۲۶۲۷ | آنچه من دیدم زِ هَوْلِ بی‌اَمان | طِفْل دیدی پیر گشتی در زمان | |
| ۲۶۲۸ | بی‌دل و جانْ از نِهیبِ آن شِکوه | سَرنِگونْ خود را دَر اَفْکَندَم زِ کوه | |
| ۲۶۲۹ | بَسته شُد پایَم در آن دَم از نِهیب | چون بِدیدَم آن عَذابِ بی‌حِجاب | |
| ۲۶۳۰ | عَهْد کردم با خدا کِی ذوالْمِنَن | بَرگُشا زین بَستگی تو پایِ من | |
| ۲۶۳۱ | تا نَنوشَم وَسْوَسه‌یْ کَس بَعد ازین | عَهْد کردم نَذْر کردم ای مُعین | |
| ۲۶۳۲ | حَق گُشاده کرد آن دَمْ پایِ من | زان دُعا و زاری و ایمایِ من | |
| ۲۶۳۳ | وَرْنه اَنْدَر من رَسیدی شیرِ نَر | چون بُدی در زیرِ پَنْجه یْ شیر خَر؟ | |
| ۲۶۳۴ | بازْ بِفْرستادَت آن شیرِ عَرین | سویِ من از مَکْرْ ای بِئْسَ الْقَرین؟ | |
| ۲۶۳۵ | حَقِّ ذاتِ پاکِ اَللهُ الصَّمَد | که بُوَد بِهْ مارِ بَد از یارِ بَد | |
| ۲۶۳۶ | مارِ بَد جانی سِتانَد از سَلیم | یارِ بَد آرَد سویِ نارِ مُقیم | |
| ۲۶۳۷ | از قَرینْ بی‌قول و گفت و گویِ او | خو بِدُزدَد دلْ نَهان از خویِ او | |
| ۲۶۳۸ | چون که او اَفْکَند بر تو سایه را | دُزدَد آن بی‌مایه از تو مایه را | |
| ۲۶۳۹ | عقلِ تو گَر اَژدَهایی گشت مَست | یارِ بَد او را زُمُرّد دان که هست | |
| ۲۶۴۰ | دیدهٔ عَقلَت بِدو بیرون جَهَد | طَعْنِ اَوت اَنْدَر کَفِ طاعون نَهَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!