مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۱۲ – جواب گفتنِ روبَهْ خَر را
| ۲۶۴۱ | گفت روبَهْ صافِ ما را دُرد نیست | لیکْ تَخْییلاتِ وَهْمی خُرْد نیست | |
| ۲۶۴۲ | این همه وَهْمِ تو است ای ساده‌دل | وَرْنه بر تو نه غِشی دارم نه غِل | |
| ۲۶۴۳ | از خیالِ زِشتِ خود مَنگَر به من | بر مُحِبّانْ از چه داری سؤ ظَن؟ | |
| ۲۶۴۴ | ظَنِّ نیکو بَر بر اِخْوانِ صَفا | گَرچه آید ظاهِراز ایشان جَفا | |
| ۲۶۴۵ | این خیال و وَهْمِ بَد چون شُد پَدید | صد هزاران یار را از هم بُرید | |
| ۲۶۴۶ | مُشْفِقی گَر کرد جور و اِمْتِحان | عقل باید که نباشد بَدگُمان | |
| ۲۶۴۷ | خاصه من بَدرَگ نبودم زِشت‌اِسْم | آن کِه دیدی بَد نَبُد بود آن طِلِسْم | |
| ۲۶۴۸ | وَرْ بُدی بَد آن سِگالِش قَدِّرا | عَفْو فَرمایَند یاران زان خَطا | |
| ۲۶۴۹ | عالَمِ وَهْم و خیالِ طَمْع و بیم | هست رَهْ‌رو را یکی سَدّی عَظیم | |
| ۲۶۵۰ | نَقْش‌هایِ این خیالِ نَقْش‌بَند | چون خَلیلی را که کُهْ بُد شُد گَزَند | |
| ۲۶۵۱ | گفت هٰذا رَبّی ابراهیمِ راد | چون که اَنْدَر عالَمِ وَهْم اوفْتاد | |
| ۲۶۵۲ | ذِکْرِ کوکَب را چُنین تاویل گفت | آن کسی که گوهرِ تاویل سُفْت | |
| ۲۶۵۳ | عالَمِ وَهْم و خیالِ چَشمْ‌بَند | آن چُنان کُهْ را زِ جایِ خویش کَند | |
| ۲۶۵۴ | تا که هٰذا رَبّی آمد قالِ او | خَربَط و خَر را چه باشد حالِ او؟ | |
| ۲۶۵۵ | غَرق گشته عقل‌هایِ چون جِبال | در بِحارِ وَهْم و گِردابِ خیال | |
| ۲۶۵۶ | کوه‌ها را هست زین طوفانْ فُضوح | کو اَمانی جُز که در کَشتیِّ نوح؟ | |
| ۲۶۵۷ | زین خیالِ رَهْ‌زَنِ راهِ یَقین | گشت هفتاد و دو مِلَّت اَهْلِ دین | |
| ۲۶۵۸ | مَردِ ایقان رَست از وَهْم و خیال | مویِ ابرو را نمی‌گوید هِلال | |
| ۲۶۵۹ | وان کِه نورِ عُمَّرَش نَبْوَد سَنَد | مویِ ابرویِ کَژْی راهَش زَنَد | |
| ۲۶۶۰ | صد هزاران کَشتیِ با هَوْل و سَهْم | تَخْته تَخْته گشته در دریایِ وَهْم | |
| ۲۶۶۱ | کمترینْ فرعونِ چُستِ فیلسوف | ماهِ او در بُرجِ وهَمی در خُسوف | |
| ۲۶۶۲ | کَس نَدانَد روسْپی‌زَن کیست آن | وان کِه دانَد نیسْتَش بر خود گُمان | |
| ۲۶۶۳ | چون تورا وَهْمِ تو دارد خیره‌سَر | از چه گَردی گِرْدِ وَهْمِ آن دِگَر؟ | |
| ۲۶۶۴ | عاجِزَم من از مَنیِّ خویشتن | چه نِشَستی پُر مَنی تو پیشِ من؟ | |
| ۲۶۶۵ | بی‌من و مایی هَمی‌جویَم به جان | تا شَوَم من گویِ آن خوش صَوْلَجان | |
| ۲۶۶۶ | هر کِه بی‌من شُد همه من‌ها خود اوست | دوست جُمله شُد چو خود را نیست دوست | |
| ۲۶۶۷ | آیِنه‌یْ بی‌نَقْش شُد یابَد بَها | زان که شُد حاکیِّ جُمله نَقْش‌ها |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!