مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۲ – عَرضه کردنِ مُصْطَفی عَلَیْهِ‌السَّلام شهادت را برآن مِهْمانِ خویش
| ۲۶۱ | این سُخَن پایان ندارد مُصْطَفی | عَرضه کرد ایمان و پَذْرُفت آن فَتی | |
| ۲۶۲ | آن شهادت را که فَرُّخ بوده است | بَندهایِ بسته را بُگْشوده است | |
| ۲۶۳ | گشت مؤمن گفت او را مُصْطَفی | کِه امْشَبان هم باش تو مِهْمانِ ما | |
| ۲۶۴ | گفت وَاللهْ تا اَبَد ضَیْفِ تواَم | هر کجا باشم به هر جا که رَوَم | |
| ۲۶۵ | زنده کرده وْ مُعْتَق و دَربانِ تو | این جهان و آن جهان بر خوانِ تو | |
| ۲۶۶ | هر کِه بُگْزینَد جُزین بُگْزیده خوان | عاقِبَت دَرَّد گِلویَش زُ اسْتخوان | |
| ۲۶۷ | هر کِه سویِ خوانِ غیرِ تو رَوَد | دیو با او دانْ که هم‌کاسه بُوَد | |
| ۲۶۸ | هر کِه از همسایگیّ تو رَوَد | دیوْ بی‌شَکّی که همسایه‌ش شود | |
| ۲۶۹ | وَر رَود بی‌تو سَفَر او دورْدَست | دیوِ بَد همراه و هم‌سُفْره‌یْ وِیْ است | |
| ۲۷۰ | وَرْ نِشینَد بر سَرِ اسبِ شَریف | حاسِدِ ماه است دیو او را رَدیف | |
| ۲۷۱ | وَرْ بَچه گیرد ازو شَهْنازِ او | دیو در نَسْلَش بُوَد اَنْبازِ او | |
| ۲۷۲ | در نُبی شارِکْهُمُ گفته‌ست حَق | هم در اَمْوال و در اَوْلاد ای شَفَق | |
| ۲۷۳ | گفت پیغامبر ز غَیْب این را جَلی | در مَقالاتِ نَوادِر با علی | |
| ۲۷۴ | یا رَسولُ‌اللهْ رسالت را تمام | تو نِمودی هَمچو شَمْسِ بی‌غَمام | |
| ۲۷۵ | این که تو کردی دو صد مادر نکرد | عیسی از اَفْسونْش با عازَرْ نکرد | |
| ۲۷۶ | از تو جانم از اَجَل نَکْ جان بِبُرد | عازَر اَرْ شُد زنده زان دَمْ باز مُرد | |
| ۲۷۷ | گشت مِهْمانِ رَسول آن شب عَرَب | شیرِ یک بُز نیمه خورْد و بَست لب | |
| ۲۷۸ | کرد اِلْحاحَش بخور شیر و رُقاق | گفت گشتم سیر وَاللهْ بی‌نِفاق | |
| ۲۷۹ | این تَکَلُّف نیست نی ناموس و فَن | سیرتَر گشتم از ان که دوش من | |
| ۲۸۰ | در عَجَب ماندند جُمله اَهْلِ بَیْت | پُر شُد این قِنْدیل زین یک قطره زَیْت؟ | |
| ۲۸۱ | آنچه قوتِ مُرغِ بابیلی بُوَد | سیریِ مَعْدهٔ‌یْ چُنین پیلی شود؟ | |
| ۲۸۲ | فُجْفُجه اُفتاد اَنْدَر مَرد و زن | قَدْرِ پَشّه می‌خورَد آن پیل‌ْتَن | |
| ۲۸۳ | حِرْص و وَهْمِ کافِری سَرزیر شُد | اَژدَها از قوتِ موری سیر شُد | |
| ۲۸۴ | آن گدا چَشمیّ کُفر از وِیْ بِرَفت | لوتِ ایمانیش لَمْتُر کرد و زَفْت | |
| ۲۸۵ | آن کِه از جوعُ الْبَقَر او می‌طَپید | هَمچو مَریَم میوهٔ جَنَّت بِدید | |
| ۲۸۶ | میوهٔ جَنَّت سوی چَشمَش شِتافت | مَعْدهٔ چون دوزخش آرام یافت | |
| ۲۸۷ | ذاتِ ایمان نِعْمَت و لوتی‌ست هَوْل | ای قَناعَت کرده از ایمان به قَوْل |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!