مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۳ – بَیان آن که نور که غذایِ جان است غذایِ جسمِ اَوْلیا می‌شود تا او هم یار می‌شود روح را که اَسْلَمَ شَیْطانی عَلی یَدی
| ۲۸۸ | گرچه آن مَطْعومِ جان است و نَظَر | جسم را هم زان نَصیب است ای پسر | |
| ۲۸۹ | گَر نگشتی دیوِ جسم آن را اَکول | اَسْلَمَ الشَّیطانْ نَفَرمودی رَسول | |
| ۲۹۰ | دیوْ زان لوتی که مُرده حَیْ شود | تا نَیاشامَد مسلمان کِی شود؟ | |
| ۲۹۱ | دیوْ بر دنیاست عاشق کور و کَر | عشق را عشقی دِگَر بُرَّد مگر | |
| ۲۹۲ | از نَهان‌خانه یْ یَقینْ چون می‌چَشَد | اندک‌اندک رَخْتِ عشق آن جا کَشَد | |
| ۲۹۳ | یا حَریصَ الْبَطنِ عَرّجْ هکَذا | اِنَّمَا الْمِنْهاجُ تَبْدیلُ الْغِذا | |
| ۲۹۴ | یا مَریضَ الْقَلْبِ عَرّجْ لِلْعِلاج | جُمْلَةُ التَّدبیرِ تَبْدیلُ الْمِزاج | |
| ۲۹۵ | اَیُّهَا الْمَحْبوسُ فی رَهْنِ الطَّعام | سَوْفَ تَنْجو اِنْ تَحَمَّلْتَ الْفِطام | |
| ۲۹۶ | اِنَّ فِی‌الْجوعِ طعاما وافِرُ | اِفْتَقِدْها وَارْتَج یا نافِرُ | |
| ۲۹۷ | اِغْتَذِ بِالنّورِ کُنْ مِثْلَ الْبَصَر | وافِقِ الْاَمْلاکَ یا خَیْرَ الْبَشَر | |
| ۲۹۸ | چون مَلَکْ تَسبیحِ حَق را کُن غِذا | تا رَهی هَمچون مَلایِک از اَذا | |
| ۲۹۹ | جِبْرئیل اَرْ سویِ جیفه کَم تَنَد | او به قوَّت کی زِ کَرکَس کَم زَنَد؟ | |
| ۳۰۰ | حَبَّذا خوانی نَهاده در جهان | لیکْ از چَشمِ خَسیسان بَسْ نَهان | |
| ۳۰۱ | گَر جهان باغی پُر از نِعْمَت شود | قِسْمِ موش و مار هم خاکی بُوَد |
سلام وخلاقیت به همه
خوب بوداساتیدسایت ابیات عربی راترجمه می کردند
وای وای ما تازه با این دیدگاه آشنا شدم. هیچ چیزی واسه گفتم ندارم