مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۲۱ – غالِب شُدنِ مَکْرِ روبَهْ بر اِسْتِعْصامِ خَر
| ۲۸۱۸ | خَر بَسی کوشید و او را دَفْع گفت | لیکْ جوعُ الْکَلْب با خَر بود جُفت | |
| ۲۸۱۹ | غالِب آمد حِرْص و صَبرَش بُد ضَعیف | بَس گِلوها که بُرَد عشقِ رَغیف | |
| ۲۸۲۰ | زان رَسولی کِشْ حَقایِق داد دست | کادَ فَقْرٌ اَنْ یَکونْ کُفر آمده‌ست | |
| ۲۸۲۱ | گشته بود آن خَر مَجاعَت را اسیر | گفت اگر مَکْر است یک رَهْ مُرده گیر | |
| ۲۸۲۲ | زین عَذابِ جوعْ باری وا رَهَم | گَر حَیات این است من مُرده بِه اَم | |
| ۲۸۲۳ | گَر خَر اَوَّل توبه و سوگند خَورْد | عاقِبَت هم از خَری خَبْطی بِکَرد | |
| ۲۸۲۴ | حِرْصْ کور و اَحْمَق و نادان کُند | مرگ را بر اَحْمَقان آسان کُند | |
| ۲۸۲۵ | نیست آسان مرگْ بر جانِ خَران | که ندارند آبِ جانِ جاودان | |
| ۲۸۲۶ | چون ندارد جانِ جاوید او شَقی‌ست | جُراتِ او بر اَجَل از اَحْمَقی‌ست | |
| ۲۸۲۷ | جَهْد کُن تا جانْ مُخَلَّد گَردَدَت | تا به روزِ مرگْ بَرگی باشَدَت | |
| ۲۸۲۸ | اِعْتِمادش نیز بر رازِق نَبود | که بَر اَفْشانَد بَرو از غَیْبْ جود | |
| ۲۸۲۹ | تاکُنونَش فَضْلْ بی‌روزی نداشت | گرچه گَهْ‌گَهْ بر تَنَش جوعی گُماشت | |
| ۲۸۳۰ | گَر نباشد جوعْ صد رنجِ دِگَر | از پِیِ هَیْضه بَر آرَد از تو سَر | |
| ۲۸۳۱ | رَنجِ جوعْ اولیٰ بُوَد خود زان عِلَل | هم به لُطفِ و هم به خِفَّت هم عَمَل | |
| ۲۸۳۲ | رنجِ جوع از رنج‌ها پاکیزه‌تَر | خاصه در جوع است صد نَفْع و هُنر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!