مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۲۹ – مَثَلِ شَیطانْ بر دَرِ رَحْمان
| ۲۹۳۸ | حاشَ لِله اَیْشْ شاءَ اللهُ کان | حاکِم آمد در مَکان و لامَکان | |
| ۲۹۳۹ | هیچ کَس در مُلْکِ او بی‌اَمرِ او | در نَیَفزایَد سَرِ یک تایِ مو | |
| ۲۹۴۰ | مُلْکْ مُلْکِ اوست فَرمانْ آنِ او | کمترین سگ بر دَر آن شَیطانِ او | |
| ۲۹۴۱ | تُرکَمان را گَر سگی باشد به دَر | بر دَرَش بِنْهاده باشد رو و سَر | |
| ۲۹۴۲ | کودکانِ خانه دُمَّش می‌کَشَند | باشد اَنْدَر دستِ طِفْلان خوارْمَند | |
| ۲۹۴۳ | باز اگر بیگانه‌یی مَعْبَر کُند | حَمله بر وِیْ هَمچو شیرِ نَر کُند | |
| ۲۹۴۴ | که اَشِدّاءُ عَلَی الْکُفّار شُد | با وَلی گُل با عَدو چون خار شُد | |
| ۲۹۴۵ | ز آبِ تُتْماجی که دادَش تُرکَمان | آن چُنان وافی شُده‌ست و پاسْبان | |
| ۲۹۴۶ | پَس سگِ شَیطان که حَق هَستَش کُند | اَنْدَرو صد فِکْرَت و حیلَت تَنَد | |
| ۲۹۴۷ | آبِ روها را غذایِ او کُند | تا بَرَد او آبِ رویِ نیک و بَد | |
| ۲۹۴۸ | آبِ تُتْماج است آبِ رویِ عام | که سگِ شَیطان از آن یابَد طَعام | |
| ۲۹۴۹ | بر دَرِ خَرگاهِ قُدرتْ جانِ او | چون نباشد حُکْم را قُربان؟ بِگو | |
| ۲۹۵۰ | گَلّه گَلّه از مُرید و از مَرید | چون سگِ باسِطْ ذِراعی بِالْوَصید | |
| ۲۹۵۱ | بر دَرِ کَهْفِ اُلوهیَّت چو سگ | ذَرّه ذَرّه اَمْرجو بَر جَسته رَگ | |
| ۲۹۵۲ | ای سگِ دیو اِمْتِحان می‌کُن که تا | چون دَرین رَهْ می‌نَهَند این خَلْق پا | |
| ۲۹۵۳ | حَمله می‌کُن مَنْع می‌کُن می‌نِگَر | تا که باشد ماده اَنْدَر صِدْق و نَر | |
| ۲۹۵۴ | پَس اَعوذْ از بَهْرِ چه باشد چو سگ | گشته باشد از تَرَفُّع تیزْتَگ؟ | |
| ۲۹۵۵ | این اَعوذْ آن است کِی تُرکِ خَطا | بانگ بَر زَن بر سگَت رَهْ بَر گُشا | |
| ۲۹۵۶ | تا بِیایَم بر دَرِ خَرگاهِ تو | حاجَتی خواهم زِ جود و جاهِ تو | |
| ۲۹۵۷ | چون که تُرک از سَطْوَتِ سگْ عاجِز است | این اَعوذ و این فَغانْ ناجایز است | |
| ۲۹۵۸ | تُرک هم گوید اَعوذْ از سگ که من | هم زِ سگ دَر مانده‌ام اَنْدَر وَطَن | |
| ۲۹۵۹ | تو نمی‌آری بَرین دَر آمدن | من نمی‌آرَم زِ دَر بیرون شُدن | |
| ۲۹۶۰ | خاکْ اکنون بر سَرِ تُرک و قُنُق | که یکی سگ هر دو را بَندَد عُنُق | |
| ۲۹۶۱ | حاشَ لِلهْ تُرک بانگی بَر زَنَد | سگ چه باشد شیرِ نَر خون قَی کُند | |
| ۲۹۶۲ | ای کِه خود را شیرِ یَزدان خوانده‌یی | سال‌ها شُد با سگی دَر مانده‌یی | |
| ۲۹۶۳ | چون کُند این سگ برایِ تو شکار | چون شکارِ سگ شُده‌ستی آشکار؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!