مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۳۲ – حِکایَت هم در بَیانِ تَقْریرِ اِختیارِ خَلْق و بَیانِ آن که تَقْدیر و قَضا سَلْب کُنندهٔ اختیار نیست
| ۳۰۵۹ | گفت دُزدی شِحْنه را کِی پادشاه | آنچه کردم بود آن حُکْمِ اِلٰه | |
| ۳۰۶۰ | گفت شِحْنه آنچه من هم می‌کُنم | حُکْمِ حَقْ است ای دو چَشمِ روشَنَم | |
| ۳۰۶۱ | از دُکانی گَر کسی تُربی بَرَد | کین زِ حُکْمِ ایزد است ای با خِرَد | |
| ۳۰۶۲ | بر سَرَش کوبی دو سه مُشت ای کَرِه | حُکْمِ حَقّ است این که این جا باز نِهْ | |
| ۳۰۶۳ | در یکی تَرّه چو این عُذر ای فُضول | می‌نَیایَد پیشِ بَقّالی قَبول | |
| ۳۰۶۴ | چون بَرین عُذر اِعْتِمادی می‌کُنی | بر حَوالی اَژدَهایی می‌تَنی؟ | |
| ۳۰۶۵ | از چُنین عُذر ای سَلیمِ نانَبیل | خون و مال و زن همه کردی سَبیل | |
| ۳۰۶۶ | هر کسی پَس سَبْلَتِ تو بَر کَنَد | عُذر آرَد خویش را مُضْطَر کُند | |
| ۳۰۶۷ | حُکْمِ حَق گَر عُذر می‌شاید تورا | پَس بیاموز و بِدِه فَتویٰ مرا | |
| ۳۰۶۸ | که مرا صد آرزو و شَهْوت است | دستِ من بَسته زِ بیم و هَیْبت است | |
| ۳۰۶۹ | پَس کَرَم کُن عُذر را تَعْلیم دِهْ | بَرگُشا از دست و پایِ من گِرِه؟ | |
| ۳۰۷۰ | اِخْتیاری کرده‌یی تو پیشه‌یی | کِاخْتیاری دارم و اندیشه‌یی | |
| ۳۰۷۱ | وَرْنه چون بُگْزیده‌یی آن پیشه را | از میانِ پیشه‌ها؟ ای کَدْخُدا | |
| ۳۰۷۲ | چون که آید نوبَتِ نَفْس و هوا | بیست مَرده اِخْتیار آید تورا | |
| ۳۰۷۳ | چون بَرَد یک حَبّه از تو یارْ سود | اِخْتیارِ جنگ در جانَت گُشود | |
| ۳۰۷۴ | چون بِیایَد نوبَتِ شُکرِ نِعَم | اِخْتیارت نیست وَزْ سنگی تو کَم | |
| ۳۰۷۵ | دوزَخَت را عُذرْ این باشد یَقین | کَنْدَرین سوزش مرا مَعْذور بین | |
| ۳۰۷۶ | کَس بدین حُجَّت چو مَعْذورَت نداشت | وَزْ کَفِ جَلّادْ این دورَت نداشت | |
| ۳۰۷۷ | پَس بدین داور جهانْ مَنْظوم شُد | حالِ آن عالَم هَمَت معلوم شُد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!