مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۳۴ – مَعنیِ ما شاءَ اللهُ کانَ یعنی خواستْ خواستِ او و رضا رضایِ او جویید از خشمِ دیگرانْ و رَدِّ دیگرانْ دِلْتَنگ مَباشید آن کانَ اگر چه لَفْظِ ماضی‌ست لیکِن در فِعْلِ خدا ماضی و مُستَقبَل نباشد که لَیْسَ عِندَ اللهِ صَباحٌ وَ لا مَساء

۳۱۱۲	قولِ بَنده اَیْش شاءَ اللهُ کان	بَهْرِ آن نَبْوَد که تَنْبَل کُن در آن
۳۱۱۳	بلکه تَحْریض است بر اِخْلاص و جِد	که در آن خِدمَت فُزون شو مُسْتَعِد
۳۱۱۴	گَر بگویند آنچه می‌خواهی تو راد	کارْ کارِ توست برحَسْبِ مُراد
۳۱۱۵	آن گَهان تَنْبَل کُنی جایِز بُوَد	کانچه خواهی وانچه گویی آن شود
۳۱۱۶	چون بگویند اَیْش شاءَ اللهُ کان	حُکْمْ حُکْمِ اوست مُطْلَقْ جاودان
۳۱۱۷	پَس چرا صد مَرده اَنْدَر وِرْدِ او	بَر نَگَردی بَنْدگانه گِردِ او‌؟
۳۱۱۸	گَر بگویند آنچه می‌خواهد وَزیر	خواستْ آنِ اوست اَنْدَر دار و گیر
۳۱۱۹	گِردِ او گَردان شَوی صد مَرده زود	تا بِریزَد بر سَرَت اِحْسان و جود
۳۱۲۰	یا گُریزی از وزیر و قَصْرِ او‌؟	این نباشد جُست و جویِ نَصْرِ او
۳۱۲۱	بازگونه زین سُخَن کاهِل شُدی	مُنْعَکِسْ اِدْراک و خاطِر آمدی
۳۱۲۲	اَمرْ اَمرِ آن فُلان خواجه‌ست هین	چیست‌؟ یعنی با جُز او کمتر نِشین
۳۱۲۳	گِردِ خواجه گَرد چون اَمرْ آنِ اوست	کو کُشَد دُشمن رَهانَد جانِ دوست
۳۱۲۴	هرچه او خواهد همان یابی یَقین	یاوه کَم رو خِدمَتِ او بَرگُزین
۳۱۲۵	نی چو حاکِم اوست گِردِ او مَگَرد	تا شَوی نامه سیاه و رویْ زَود
۳۱۲۶	حَق بُوَد تاویلْ کان گَرمَت کُند	پُر امید و چُست و با شَرمَت کُند
۳۱۲۷	وَرْ کُند سُستَتْ حقیقت این بِدان	هست تَبْدیل و نه تاویل است آن
۳۱۲۸	این برایِ گرم کردن آمده‌ست	تا بگیرد ناامیدان را دو دست
۳۱۲۹	مَعنیِ قرآن زِ قرآن پُرس و بَس	وَزْ کسی کاتَش زده‌ست اَنْدَر هَوَس
۳۱۳۰	پیشِ قرآن گشت قُربانیّ و پَست	تا که عَیْنِ روحِ او قرآن شُده‌ست
۳۱۳۱	روغَنی کو شُد فِدایِ گُل بِکُل	خواه روغن بوی کُن خواهی تو گُل

#دکلمه_مثنوی

دیدگاه خود را ثبت کنید

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

با ما در تماس باشيد

صفحات

لينك هاي ويژه