مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۳۶ – حِکایَتِ آن درویش که در هِری غُلامانِ آراستهٔ عَمیدِ خُراسان را دید و بَر اَسْبانِ تازی و قَباهایِ زَرْبَفت و کُلاه‌هایِ مُغَرَّق و غیرِ آن پُرسید که این‌ها کدام امیرانند و چه شاهانند؟ گفتند او را که این‌ها امیران نیستند این‌ها غُلامانِ عَمیدِ خُراسانند روی به آسْمان کرد که ای خدا غُلام پَروردن از عَمید بیاموز آن جا مُستوفی را عَمید گویند
| ۳۱۶۶ | آن یکی گُستاخ رو اَنْدَر هِری | چون بِدیدی او غُلامِ مِهْتَری | |
| ۳۱۶۷ | جامهٔ اَطْلَس کَمَر زَرّین رَوان | روی کردی سویِ قبله‌یْ آسْمان | |
| ۳۱۶۸ | کِی خدا زین خواجهٔ صاحِبْ مِنَن | چون نیاموزی تو بَنده داشتن؟ | |
| ۳۱۶۹ | بَنده پَروَردن بیاموز ای خدا | زین رئیس و اِخْتیارِ شهرِ ما | |
| ۳۱۷۰ | بود مُحْتاج و بِرِهنه وْ بی‌نَوا | در زِمِستانْ لَرزْ لَرزان از هوا | |
| ۳۱۷۱ | اِنْبِساطی کرد آن از خود بَری | جُراتی بِنْمود او از لَمْتُری | |
| ۳۱۷۲ | اِعْتِمادش بر هزاران موهِبَت | که نَدیمِ حَق شُد اَهْلِ مَعرِفَت | |
| ۳۱۷۳ | گَر نَدیمِ شاهْ گُستاخی کُند | تو مَکُن آن که نداری آن سَنَد | |
| ۳۱۷۴ | حَقْ میانْ داد و میانْ بِهْ از کَمَر | گَر کسی تاجی دَهَد او داد سَر | |
| ۳۱۷۵ | تا یکی روزی که شاهْ آن خواجه را | مُتَّهَم کرد و بِبَسْتَش دست و پا | |
| ۳۱۷۶ | آن غُلامان را شِکَنجه می‌نِمود | که دَفینه یْ خواجه بِنْمایید زود | |
| ۳۱۷۷ | سِرِّ او با من بگویید ای خَسان | وَرْنه بُرَّم از شما حَلْق و لِسان | |
| ۳۱۷۸ | مُدَّتِ یک ماهَ شان تَعْذیب کرد | روز و شب اِشْکَنجه و اِفْشار و دَرد | |
| ۳۱۷۹ | پاره پاره کَردَشان و یک غُلام | رازِ خواجه وا نَگُفت از اِهْتِمام | |
| ۳۱۸۰ | گُفتَش اَنْدَر خوابْ هاتِف کی کیا | بَنده بودن هم بیاموز و بیا | |
| ۳۱۸۱ | ای دَریده پوستینِ یوسُفان | گَر بِدَرَّد گُرگَت آن از خویش دان | |
| ۳۱۸۲ | زان که می‌بافی همه‌ساله بِپوش | زان که می‌کاری همه ساله بِنوش | |
| ۳۱۸۳ | فِعْلِ توست این غُصّه‌هایِ دَم به دَم | این بُوَد مَعنیِّ قَدْ جَفَّ الْقَلَم | |
| ۳۱۸۴ | که نگردد سُنَّتِ ما از رَشَد | نیک را نیکی بُوَد بَد راست بَد | |
| ۳۱۸۵ | کار کُن هین که سُلَیمان زنده است | تا تو دیوی تیغِ او بُرَّنده است | |
| ۳۱۸۶ | چون فرشته گشته از تیغْ ایمنی‌ست | از سُلَیمان هیچ او را خَوْف نیست | |
| ۳۱۸۷ | حُکمِ او بر دیو باشد نه مَلَک | رَنجْ در خاک است نه فَوْقِ فَلَک | |
| ۳۱۸۸ | تَرک کُن این جَبْر را که بَسْ تَهی‌ست | تا بِدانی سِرِّ سِرِّ جَبر چیست | |
| ۳۱۸۹ | تَرک کُن این جَبْرِ جَمعِ مُنْبَلان | تا خَبَر یابی از آن جَبرِ چو جان | |
| ۳۱۹۰ | تَرکِ معشوقی کُن و کُن عاشقی | ای گُمان بُرده که خوب و فایِقی | |
| ۳۱۹۱ | ای کِه در مَعنی زِ شبْ خامُش‌تَری | گفتِ خود را چند جویی مُشتری؟ | |
| ۳۱۹۲ | سَر بِجُنبانَند پیشت بَهرِ تو | رَفت در سودایِ ایشانْ دَهْرِ تو | |
| ۳۱۹۳ | تو مرا گویی حَسَد اَنْدَر مَپیچ | چه حَسَد آرَد کسی از فَوْتِ هیچ؟ | |
| ۳۱۹۴ | هست تَعْلیمِ خَسان ای چَشمْ‌شوخ | هَمچو نَقشِ خُرد کردن بر کُلوخ | |
| ۳۱۹۵ | خویش را تَعْلیم کُن عشق و نَظَر | کان بُوَد چون نَقْش فی جِرْمِ الْحَجَر | |
| ۳۱۹۶ | نَفْسِ تو با توست شاگردِ وَفا | غیرْ فانی شُد کجا جویی کجا؟ | |
| ۳۱۹۷ | تا کُنی مَر غیر را جَبْر و سَنی | خویش را بَدخو و خالی می‌کُنی | |
| ۳۱۹۸ | مُتَّصِل چون شُد دِلَت با آن عَدَن | هین بِگو مَهْراس از خالی شُدن | |
| ۳۱۹۹ | اَمرِ قُلْ زین آمَدَش کِی راستین | کَم نخواهد شُد بگو دریاست این | |
| ۳۲۰۰ | اَنْصِتوا یعنی که آبَت را به لاغ | هین تَلَف کَم کُن که لبْ‌خُشک است باغ | |
| ۳۲۰۱ | این سُخَن پایان ندارد ای پدر | این سُخَن را تَرک کُن پایان نِگَر | |
| ۳۲۰۲ | غَیْرتَم آیَد که پیشَت بیسْتَند | بر تو می‌خَندند عاشق نیسْتَند | |
| ۳۲۰۳ | عاشِقانَت در پَسِ پَرده یْ کَرَم | بَهْرِ تو نَعْره‌زَنانْ بین دَم به دَم | |
| ۳۲۰۴ | عاشقِ آن عاشقانِ غَیْب باش | عاشقانِ پنج روزه کَم تَراش | |
| ۳۲۰۵ | که بِخوردَندَت زِ خُدعه وْ جَذبه‌یی | سال‌ها زیشان نَدیدی حَبّه‌یی | |
| ۳۲۰۶ | چند هِنگامه نَهی بر راهِ عام؟ | گامْ خَستی بَر نَیامَد هیچ کام | |
| ۳۲۰۷ | وَقتِ صِحَّت جُمله یارَند و حَریف | وَقتِ دَرد و غَمْ به جُز حَق کو اَلیف؟ | |
| ۳۲۰۸ | وَقتِ دَردِ چَشم و دَندانْ هیچ کَس | دستِ تو گیرد به جُز فریادْ رَس؟ | |
| ۳۲۰۹ | پَس همان دَرد و مَرَض را یادْ دار | چون اَیاز از پوستین کُن اِعْتِبار | |
| ۳۲۱۰ | پوستین آن حالتِ دَردِ تو است | که گرفته‌ست آن اَیاز آن را به دست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!