مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۳۸ – پُرسیدنِ پادشاهْ قاصِدا اَیاز را که چندین غَم و شادی با چارُق و پوستین که جَماد است می‌گویی؟ تا اَیاز را در سُخَن آوَرَد
| ۳۲۵۲ | ای اَیاز این مِهْرها بر چارُقی | چیست آخِر هَمچو بر بُتْ عاشقی؟ | |
| ۳۲۵۳ | هَمچو مَجنون از رُخِ لیلیِّ خویش | کرده‌یی تو چارُقی را دین و کیش؟ | |
| ۳۲۵۴ | با دو کُهنه مِهرِ جان آمیخته | هر دو را در حُجْره‌یی آویخته | |
| ۳۲۵۵ | چند گویی با دو کُهنه نو سُخَن؟ | در جَمادی می‌دَمی سِرِّ کُهَن | |
| ۳۲۵۶ | چون عَرَب با رَبْع و اَطْلال ای ایاز | می‌کَشی از عشقْ گفتِ خود دراز | |
| ۳۲۵۷ | چارُقَت رَبعِ کُدامین آصَف است؟ | پوستین گویی که کُرته یْ یوسُف است | |
| ۳۲۵۸ | هَمچو تَرسا که شِمارَد با کَشِش | جُرمِ یک ساله زِنا و غِلّ و غِش | |
| ۳۲۵۹ | تا بِیامُرزَد کَشِش زو آن گُناه | عَفْوِ او را عَفو دانَد از اِلٰه | |
| ۳۲۶۰ | نیست آگَهْ آن کَشِش از جُرم و داد | لیکْ بَس جادوست عشق و اِعْتِقاد | |
| ۳۲۶۱ | دوستیّ و وَهْمْ صد یوسُف تَنَد | اَسْحَر از هاروت و ماروت است خَود | |
| ۳۲۶۲ | صورتی پیدا کُند بر یادِ او | جَذْبِ صورت آرَدَت در گفت و گو | |
| ۳۲۶۳ | رازْگویی پیشِ صورت صد هزار | آن چُنان که یارْ گوید پیشِ یار | |
| ۳۲۶۴ | نه بِدان جا صورتی نه هیکلی | زاده از وِیْ صد اَلَسْت و صد بَلی | |
| ۳۲۶۵ | آن چُنان که مادری دلْ‌بُرده‌یی | پیشِ گورِ بَچّهٔ نومُرده‌یی | |
| ۳۲۶۶ | رازها گوید به جِدّ و اِجْتِهاد | می‌نِمایَد زنده او را آن جَماد | |
| ۳۲۶۷ | حَیّ و قایِم دانَد او آن خاک را | چَشم و گوشی دانَد او خاشاک را | |
| ۳۲۶۸ | پیشِ او هر ذَرّه‌یی آن خاکِ گور | گوش دارد هوش دارد وَقتِ شور | |
| ۳۲۶۹ | مُسْتَمِع دانَد به جِدّ آن خاک را | خوش نِگَر این عشقِ ساحِرناک را | |
| ۳۲۷۰ | آن چُنان بر خاکِ گورِ تازه او | دَمْ‌به دَم خوش می‌نَهد با اشک رو | |
| ۳۲۷۱ | که به وقتِ زندگی هرگز چُنان | رویْ نَنْهاده‌ست بر پورِ چو جان | |
| ۳۲۷۲ | از عَزا چون چند روزی بُگْذَرد | آتَشِ آن عشقِ او ساکِن شود | |
| ۳۲۷۳ | عشقْ بر مُرده نباشد پایْدار | عشق را بر حَیِّ جانْ‌اَفْزایْ دار | |
| ۳۲۷۴ | بَعد ازان زان گورْ خود خواب آیَدَش | از جَمادی هم جَمادی زایَدَش | |
| ۳۲۷۵ | زان که عشقْ اَفْسونِ خود بِرْبود و رفت | مانْد خاکستر چو آتش رَفت تَفْت | |
| ۳۲۷۶ | آنچه بینَد آن جوان در آیِنه | پیر اَنْدَر خِشْت می‌بینَد همه | |
| ۳۲۷۷ | پیرْ عشقِ توست نه ریشِ سپید | دَستگیرِ صد هزارانْ نااُمید | |
| ۳۲۷۸ | عشقْ صورت‌ها بِسازَد در فِراق | نامُصَوَّر سَر کُند وَقتِ تَلاق | |
| ۳۲۷۹ | که مَنَم آن اَصلِ اَصْلِ هوش و مَست | بر صُوَر آن حُسنْ عکسِ ما بُدَه‌ست | |
| ۳۲۸۰ | پَرده‌ها را این زمان بَرداشتم | حُسن را بی‌واسطه بِفْراشتم | |
| ۳۲۸۱ | زان که بَس با عکسِ من دَر بافتی | قُوَّتِ تَجْریدِ ذاتَم یافتی | |
| ۳۲۸۲ | چون ازین سو جَذبهٔ من شُد رَوان | او کَشِش را می‌نَبینَد در میان | |
| ۳۲۸۳ | مَغْفِرَت می‌خواهد از جُرم و خَطا | از پَسِ آن پَرده از لُطفِ خدا | |
| ۳۲۸۴ | چون زِ سنگی چَشمه‌یی جاری شود | سنگْ اَنْدَر چَشمه مُتْواری شود | |
| ۳۲۸۵ | کَس نَخوانَد بعد از آن او را حَجَر | زان که جاری شُد ازان سنگْ آن گُهَر | |
| ۳۲۸۶ | کاسه‌ها دان این صُوَر را وَنْدَرو | آنچه حَق ریزَد بِدان گیرد عُلو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!