مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۴۶ – حکایَتِ ضیاءِ دَلْق که سَختْ دِراز بود و برادرش شیخِ اسلام تاجِ بَلْخ به غایت کوتاه بالا بود و این شیخِ اسلام از برادرش ضیا نَنگ داشتی ضیا دَر آمَد به درسِ او و همه صُدورِ بَلْخ حاضِر به درسُ او ضیا خِدمَتی کرد و بُگْذشت شیخِ اسلام او را نیمْ قیامی کرد سَرسَری گفت آری سخت درازی پاره‌یی دَر دُزد

۳۴۷۳	آن ضیاءِ دَلْقْ خوشْ اِلْهام بود	دادَرِ آن تاجِ شیخْ اسلام بود
۳۴۷۴	تاجِ شیخْ اسلامِ دارُ الْمُلْکِ بَلْخ	بود کوتَه‌قَدّ و کوچک هَمچو فَرْخ
۳۴۷۵	گَرچه فاضِل بود و فَحْل و ذو فُنون	این ضیا اَنْدَر ظِرافَت بُد فُزون
۳۴۷۶	او بَسی کوتَه ضیا بی‌حَدْ دِراز	بود شیخْ اسلام را صد کِبْر و ناز
۳۴۷۷	زین برادر عار و نَنْگَش آمدی	آن ضیا هم واعِظی بُد با هُدی
۳۴۷۸	روزِ مَحْفِل اَنْدَر آمد آن ضیا	بارگَهْ پُر قاضیان و اَصْفیا
۳۴۷۹	کرد شیخْ اسلام از کِبْرِ تمام	این برادر را چُنین نِصْفُ الْقیام
۳۴۸۰	گفت او را بَسْ دِرازی بَهْرِ مُزد	اَنْدکی زان قَدَّ سَروَت هم بِدُزد
۳۴۸۱	پَس ترا خود هوش کو‌؟ یا عقل کو‌؟	تا خوری میْ ای تو دانش را عَدو
۳۴۸۲	روتْ بَس زیباست نیلی هم بِکَش	ضُحْکه باشد نیل بر رویِ حَبَش
۳۴۸۳	در تو نوری کی دَرآمَد ای غَوی‌؟	تا تو بی هوشیّ و ظُلْمَت‌جو شَوی‌؟
۳۴۸۴	سایه در روز است جُستن قاعِده	در شبِ ابری تو سایه‌جو شُده‌؟
۳۴۸۵	گَر حَلال آمد پِیِ قوتِ عَوام	طالِبانِ دوست را آمد حَرام
۳۴۸۶	عاشقان را باده خونِ دل بُوَد	چَشمَشان بر راه و بر مَنْزِل بُوَد
۳۴۸۷	در چُنین راهِ بیابانِ مَخوف	این قَلاووزِ خِرَد با صد کُسوف
۳۴۸۸	خاک در چَشمِ قَلاوزان زَنی	کاروان را هالِک و گُمرَه کُنی
۳۴۸۹	نانِ جو حَقّا حَرام است و فُسوس	نَفْس را در پیش نِهْ نانِ سَبوس
۳۴۹۰	دُشمنِ راهِ خدا را خوارْ دار	دُزد را مِنْبَر مَنِه بَر دارْ دار
۳۴۹۱	دُزد را تو دستْ بُبْریدن پَسَند	از بُریدن عاجِزی دَستَش بِبَند
۳۴۹۲	گَر نَبَندی دستِ او دستِ تو بَست	گَر تو پایَش نَشْکَنی پایَت شِکَست
۳۴۹۳	تو عَدو را مِیْ دَهیّ و نِیشِکَر	بَهْرِ چه‌؟ گو زهر خَند و خاکْ خَور
۳۴۹۴	زَد زِ غَیْرت بر سَبو سنگ و شِکَست	او سَبو انداخت و از زاهِد بِجَست
۳۴۹۵	رفت پیشِ میر و گُفتَش باده کو‌؟	ماجَرا را گفتْ یک یک پیشِ او

#دکلمه_مثنوی

دیدگاه خود را ثبت کنید

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

با ما در تماس باشيد

صفحات

لينك هاي ويژه