مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۴۷ – رَفتنِ امیرِ خَشم‌آلود برایِ گوشْمالِ زاهِد
| ۳۴۹۶ | میر چون آتش شُد و بَرجَست راست | گفت بِنْما خانهٔ زاهِد کجاست | |
| ۳۴۹۷ | تا بِدین گُرزِ گِرانْ کوبَم سَرَش | آن سَرِ بی‌دانِشِ مادَرْغَرَش | |
| ۳۴۹۸ | او چه داند اَمرِ مَعْروف از سگی؟ | طالِبِ مَعْروفی است و شُهرگی | |
| ۳۴۹۹ | تا بدین سالوسْ خود را جا کُند | تا به چیزی خویشتن پیدا کُند | |
| ۳۵۰۰ | کو ندارد خود هُنر اِلّا همان | که تَسَلُّس می‌کُند با این و آن | |
| ۳۵۰۱ | او اگر دیوانه است و فِتْنه‌کاو | دارویِ دیوانه باشد کیرِ گاو | |
| ۳۵۰۲ | تا که شَیطان از سَرَش بیرون رَوَد | بی‌لَتِ خَربَندگانْ خَر چون رَوَد؟ | |
| ۳۵۰۳ | میرْ بیرون جَست دَبّوسی به دست | نیمْ شب آمد به زاهِد نیمْ‌مَست | |
| ۳۵۰۴ | خواست کُشتن مَردِ زاهِد را زِ خشم | مَردِ زاهد گشت پِنْهان زیرِ پَشم | |
| ۳۵۰۵ | مَردِ زاهد می‌شُنود از میر آن | زیرِ پَشمِ آن رَسَن‌تابان نَهان | |
| ۳۵۰۶ | گفت در رو گفتنِ زشتیِّ مَرد | آیِنه تانَد که رو را سخت کرد | |
| ۳۵۰۷ | رویْ باید آیِنه‌وار آهَنین | تات گوید رویِ زشتِ خود بِبین |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!