مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۴۸ – حِکایَتِ مات کردنِ دَلْقَکْ سَیِّد شاه تِرْمِد را
| ۳۵۰۸ | شاهْ با دَلْقَک هَمی شطرنج باخت | مات کَردَش زودْ خشمِ شَهْ بِتاخت | |
| ۳۵۰۹ | گفت شَهْ شَهْ وان شَهِ کِبْرآوَرَش | یک یک از شَطرنج می‌زَد بر سَرَش | |
| ۳۵۱۰ | که بگیر اینک شَهَت ای قَلْتَبان | صَبر کرد آن دَلْقَک و گفت اَلْاَمان | |
| ۳۵۱۱ | دستِ دیگر باختن فَرمود میر | او چُنان لَرزان که عور از زَمْهَریر | |
| ۳۵۱۲ | باخت دستِ دیگر و شَهْ مات شُد | وَقتِ شَهْ شَهْ گفتن و میقات شُد | |
| ۳۵۱۳ | بَر جَهید آن دَلْقَک و در کُنج رَفت | شش نَمَد بر خود فَکَند از بیمْ تَفْت | |
| ۳۵۱۴ | زیرِ بالش‌ها و زیرِ شش نَمَد | خُفت پنهانْ تا زِ زَخْمِ شَهْ رَهَد | |
| ۳۵۱۵ | گفت شَهْ هِی هِی چه کردی؟ چیست این؟ | گفت شَهْ شَهْ شَهْ شَهْ ای شاهِ گُزین | |
| ۳۵۱۶ | کِی توان حَق گفت جُز زیرِ لِحاف | با تو ای خَشم‌آوَرِ آتَش‌سِجاف؟ | |
| ۳۵۱۷ | ای تو مات و من زِ زَخْمِ شاهْ مات | می‌زَنَم شَهْ شَهْ به زیرِ رَخْت هات | |
| ۳۵۱۸ | چون مَحلّه پُر شُد از هَیْهایِ میر | وَزْ لَگَد بر دَر زدن وَزْ دار و گیر | |
| ۳۵۱۹ | خَلْق بیرون جَست زود از چَپّ و راست | کِی مُقَدَّم وَقتِ عَفْو است و رِضاست | |
| ۳۵۲۰ | مَغزِ او خُشک است و عَقلَش این زمان | کمتر است از عقل و فَهْمِ کودکان | |
| ۳۵۲۱ | زُهد و پیری ضَعْف بر ضَعْف آمده | وَنْدَر آن زُهدَش گُشادی ناشُده | |
| ۳۵۲۲ | رَنجْ دیده گنجْ نادیده زِ یار | کارها کرده ندیده مُزدِ کار | |
| ۳۵۲۳ | یا نَبود آن کارِ او را خود گُهَر | یا نَیامَد وَقتِ پاداش از قَدَر | |
| ۳۵۲۴ | یا که بود آن سَعیْ چون سَعیِ جُهود | یا جَزا وابَستهٔ میقات بود | |
| ۳۵۲۵ | مَر وِرا دَرد و مُصیبَت این بَس است | که دَرین وادیِّ پُر خون بی‌کَس است | |
| ۳۵۲۶ | چَشمْ پُر دَرد و نِشَسته او به کُنج | رو تُرُش کرده فُرو اَفْکَنده لُنج | |
| ۳۵۲۷ | نه یکی کَحّال کو را غَم خَورَد | نیشْ عقلی که به کُحْلی پِی بَرَد | |
| ۳۵۲۸ | اِجْتِهادی می‌کُند با حَزْر و ظَن | کارْ در بوک است تا نیکو شُدن | |
| ۳۵۲۹ | زان رَهَش دور است تا دیدارِ دوست | کو نَجویَد سَر رَئیسیْش آرزوست | |
| ۳۵۳۰ | ساعتی او با خدا اَنْدَر عِتاب | که نَصیبَم رَنج آمد زین حِساب | |
| ۳۵۳۱ | ساعتی با بَختِ خود اَنْدَر جِدال | که همه پَرّان و ما بُبْریده بال | |
| ۳۵۳۲ | هر کِه محبوس است اَندَر بو و رَنگ | گَرچه در زُهد است باشد خُوش تَنْگ | |
| ۳۵۳۳ | تا بُرون نایَد ازین تَنْگین مُناخ | کی شود خویَشْ خوش و صَدْرَش فَراخ؟ | |
| ۳۵۳۴ | زاهِدان را در خَلا پیش از گُشاد | کارْد و اُسْتُرّه نَشایَد هیچ داد | |
| ۳۵۳۵ | کَزْ ضَجَر خود را بِدَرّانَد شِکَم | غُصّهٔ آن بی‌مُرادی‌ها و غَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!