مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۴۹ – قَصدِ انداختنِ مُصْطَفیٰ عَلَیْهِ‌السَّلام خود را از کوهِ حِریٰ از وَحشتِ دیر نِمودنِ جِبْرَئیل عَلَیْهِ‌السَّلام خود را به وِیْ و پیدا شدنِ جِبْرَئیل به وِیْ که مَیَنداز که تورا دولت‌ها در پیش است
| ۳۵۳۶ | مُصْطَفیٰ را هَجْر چون بِفْراختی | خویش را از کوه می‌اَنْداختی | |
| ۳۵۳۷ | تا بِگُفتی جِبْرَئیلَش هین مَکُن | که تورا بَس دولت است از اَمرِ کُن | |
| ۳۵۳۸ | مُصطفیٰ ساکن شدی زَ انْداختن | بازْ هِجْران آوریدی تاختن | |
| ۳۵۳۹ | باز خود را سَرنِگون از کوهْ او | می‌فَکَندی از غَم و اندوهْ او | |
| ۳۵۴۰ | بازْ خود پیدا شُدی آن جِبْرَئیل | که مَکُن این ای تو شاهِ بی‌بَدیل | |
| ۳۵۴۱ | هم‌چُنین می‌بود تا کَشفِ حِجاب | تا بِیابید آن گُهَر را او زِ جیب | |
| ۳۵۴۲ | بَهْرِ هر مِحْنَت چو خود را می‌کُشَند | اَصْلِ مِحْنَت هاست این چونَش کَشَند؟ | |
| ۳۵۴۳ | از فِدایی مَردمان را حیرتی‌ست | هر یکی از ما فِدایِ سیرتی‌ست | |
| ۳۵۴۴ | ای خُنُک آن کِه فِدا کرده‌ست تَن | بَهرِ آن کَارْزَد فِدایِ آن شُدن | |
| ۳۵۴۵ | هر یکی چون که فِداییِّ فَنی‌ست | کَنْدَر آن رَهْ صَرفِ عُمر و کُشتنی‌ست | |
| ۳۵۴۶ | کُشتنی اَنْدَر غُروبی یا شُروق | که نه شایِق مانَد آن گَهْ نه مَشوق | |
| ۳۵۴۷ | باری این مُقْبِل فِدایِ این فَن است | کَنْدَرو صد زندگی در کُشتن است | |
| ۳۵۴۸ | عاشق و معشوق و عشقش بر دَوام | در دو عالَم بَهره مَند و نیکْ‌نام | |
| ۳۵۴۹ | یا کِرامی اِرْحَموا اَهْلَ الْهَویٰ | شَاْنُهُم وِرْدُ التَّویٰ بَعدَ التَّویٰ | |
| ۳۵۵۰ | عَفْو کُن ای میر بر سَختیِّ او | دَر نِگَر در دَرد و بَدبختیِّ او | |
| ۳۵۵۱ | تا زِ جُرمَت هم خدا عَفْوی کُند | زَلَّتَت را مَغْفِرَت دَر آکَنَد | |
| ۳۵۵۲ | تو زِ غَفلَت بَس سَبو بِشْکَسته‌یی | در امیدِ عَفْوْ دل در بَسته‌یی | |
| ۳۵۵۳ | عَفْو کُن تا عَفْو یابی در جَزا | می‌شِکافَد مو قَدَر اَنْدَر سِزا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!