مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۵ – مُناجات
| ۳۰۵ | ای خدایِ بی‌نَظیر ایثار کُن | گوش را چون حَلْقه دادی زین سُخُن | |
| ۳۰۶ | گوشِ ما گیر و بِدان مَجْلِس کَشان | کَزْ رَحیقَت می‌خورند آن سَرخوشان | |
| ۳۰۷ | چون به ما بویی رَسانیدی ازین | سَرمَبَند آن مَشک را ای رَبّ دین | |
| ۳۰۸ | از تو نوشَند اَرْ ذُکورَند اَرْ اِناث | بی‌دَریغی در عَطا یا مُسْتَغاث | |
| ۳۰۹ | ای دُعا ناگفته از تو مُسْتَجاب | داده دل را هر دَمی صد فَتْحِ باب | |
| ۳۱۰ | چند حرفی نَقْش کردی از رُقوم | سنگها از عشقِ آن شُد هَمچو موم | |
| ۳۱۱ | نونِ اَبرو صادِ چَشم و جیمِ گوش | بَر نوشتی فِتْنهٔ صد عقل و هوش | |
| ۳۱۲ | زان حروفت شد خرد باریک‌ریس | نسخ می‌کن ای ادیب خوش‌نویس | |
| ۳۱۳ | دَر خورِ هر فکرْ بَسته بر عَدَم | دَم به دَم نَقْشِ خیالی خوش رَقَم | |
| ۳۱۴ | حَرف‌هایِ طُرْفه بر لَوْح خیال | بَر نوشته چَشم و عارِض خَدّ و خال | |
| ۳۱۵ | برعَدَم باشم نه بر موجودْ مَست | زانک معشوقِ عَدَم وافی‌تَر است | |
| ۳۱۶ | عقل را خَط خوانِ آن اَشْکال کرد | تا دَهَد تَدبیرها را زان نَوَرد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!