مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۵۱ – دُوُم بار دست و پایِ امیر را بوسیدن و لابه کردنِ شَفیعان و همسایگانِ زاهِد
| ۳۵۶۴ | آن شَفیعان از دَمِ هَیْهایِ او | چند بوسیدند دست و پایِ او | |
| ۳۵۶۵ | کِی امیر از تو نَشایَد کین کَشی | گَر بِشُد باده تو بی‌باده خَوشی | |
| ۳۵۶۶ | باده سَرمایه زِ لُطفِ تو بَرَد | لُطفِ آب از لُطفِ تو حَسرَت خَورَد | |
| ۳۵۶۷ | پادشاهی کُن بِبَخشَش ای رَحیم | ای کَریم ابْنُ الْکَریم ابْنِ الْکَریم | |
| ۳۵۶۸ | هر شرابی بَندهٔ این قَدّ و خَد | جُمله مَسْتان را بُوَد بر تو حَسَد | |
| ۳۵۶۹ | هیچ مُحْتاجِ مِیِ گُلگون نه‌یی | تَرک کُن گُلْگونه تو گُلْگونه‌یی | |
| ۳۵۷۰ | ای رُخِ چون زُهْره‌اَت شَمْسُ الضُّحیٰ | ای گدایِ رَنگ تو گُلْگونه‌ها | |
| ۳۵۷۱ | باده کَنْدَر خُنْب می‌جوشَد نَهان | زِ اشْتیاقِ رویِ تو جوشَد چُنان | |
| ۳۵۷۲ | ای همه دریا چه خواهی کَرد نَم؟ | وِیْ همه هَستی چه می‌جویی عَدَم؟ | |
| ۳۵۷۳ | ای مَهِ تابان چه خواهی کَرد گَرد | ای کِه مَهْ در پیشِ رویَتْ رویْ‌زَرد | |
| ۳۵۷۴ | تاجِ کَرَّمْناست بر فَرقِ سَرَت | طَوْقِ اَعْطَیْناکَ آویزِ بَرَت | |
| ۳۵۷۵ | تو خوش و خوبیّ و کانِ هر خَوشی | تو چرا خود مِنَّتِ باده کَشی؟ | |
| ۳۵۷۶ | جوهر است انسان و چَرخْ او را عَرَض | جُمله فَرع و پایه‌اَند و او غَرَض | |
| ۳۵۷۷ | ای غُلامَت عقل و تَدبیرات و هوش | چون چُنینی خویش را اَرْزان فُروش؟ | |
| ۳۵۷۸ | خِدمَتَت بر جُمله هستی مُفْتَرَض | جوهری چون نَجْده خواهد از عَرَض؟ | |
| ۳۵۷۹ | عِلْم جویی از کُتب‌ها؟ ای فُسوس | ذوقْ جویی تو زِ حَلْوا؟ ای فُسوس | |
| ۳۵۸۰ | بَحْرِ عِلْمی در نَمی پنهان شُده | در سه گَزْ تَنْ عالَمی پنهان شُده | |
| ۳۵۸۱ | مِیْ چه باشد یا سَماع و یا جِماع | تا بِجویی زو نَشاط و اِنْتِفاع؟ | |
| ۳۵۸۲ | آفتاب از ذَرّه‌یی شُد وامْ خواه | زُهْره‌یی از خُمره‌یی شُد جامْ‌خواه | |
| ۳۵۸۳ | جانِ بی‌کَیْفی شُده مَحْبوسِ کَیْف | آفتابی حَبْسِ عُقده اینْت حَیْف |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!