مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۵۳ – تَفسیرِ این آیَت که وَ اِنَّ الدّارَ الاخِرةَ لَهِیَ الْحَیَوانُ لَوْکانوا یَعْلَمون که دَر و دیوار و عَرصهٔ آن عالَم و آب و کوزه و میوه و درختْ همه زنده‌اند و سُخَن‌گوی و سُخَن‌شِنو و جِهَتِ آن فَرمود مُصطفیٰ عَلَیه السَّلام ه اَلدُّنیا جیفَهٌ و طُلّابُها کِلابٌ و اگر آخِرَت را حَیات نبودی آخِرت هم جیفه بودی جیفه را برای مُردگیْ اَش جیفه گویند نه برایِ بویِ زشت و فِرَخْجی
| ۳۵۹۲ | آن جهان چون ذَرّه ذَرّه زنده‌اَند | نُکته‌دانَند و سُخَن گوینده‌اَند | |
| ۳۵۹۳ | در جهانِ مُرده‌شان آرام نیست | کین عَلَف جُز لایِقِ اَنعام نیست | |
| ۳۵۹۴ | هر که را گُلشن بُوَد بَزم و وَطَن | کِی خورَد او باده اَنْدَر گولْخَن؟ | |
| ۳۵۹۵ | جایِ روحِ پاکْ عِلّیّین بُوّد | کِرم باشد کِشْ وَطَن سَرگین بُوَد | |
| ۳۵۹۶ | بَهرِ مَخْمورِ خدا جامِ طَهور | بَهرِ این مُرغانِ کورْ این آبِ شور | |
| ۳۵۹۷ | هر کِه عدلِ عُمَّرَش نَنْمود دست | پیشِ او حَجّاجِ خونی عادل است | |
| ۳۵۹۸ | دختران را لُعْبَتِ مُرده دَهَند | که زِ لَعْبِ زندگان بی‌آگَهَند | |
| ۳۵۹۹ | چون ندارند از فُتوَّت زور و دست | کودکان را تیغِ چوبین بهتر است | |
| ۳۶۰۰ | کافِرانْ قانِع به نَقْشِ اَنْبیا | که نِگاریده‌ست اَنْدَر دَیْرها | |
| ۳۶۰۱ | زان مِهانْ ما را چو دورِ روشَنی‌ست | هیچَ‌مان پَروایِ نَقْشِ سایه نیست | |
| ۳۶۰۲ | این یکی نَقْشَش نِشَسته در جهان | وان دِگَر نَقْشَش چو مَهْ در آسْمان | |
| ۳۶۰۳ | این دَهانَش نکته‌گویان با جَلیس | وان دِگَر با حَق به گفتار و اَنیس | |
| ۳۶۰۴ | گوشِ ظاهِر این سُخَن را ضَبْط کُن | گوشِ جانَش جاذبِ اَسْرارِ کُن | |
| ۳۶۰۵ | چَشمِ ظاهِر ضابِطِ حِلْیه‌یْ بَشَر | چَشمِ سِرّ حیرانِ مازاغَ الْبَصَر | |
| ۳۶۰۶ | پایِ ظاهِر در صَفِ مَسجد صَواف | پایِ مَعنی فَوْقِ گَردونْ در طَواف | |
| ۳۶۰۷ | جُزوْ جُزوَش را تو بِشْمُر هم‌چُنین | این دَرونِ وَقت و آن بیرونِ حین | |
| ۳۶۰۸ | این که در وَقت است باشد تا اَجَل | وان دِگَر یارِ اَبَد قِرنِ اَزَل | |
| ۳۶۰۹ | هست یک نامَش وَلیُّ الدَّوْلَتَیْن | هست یک نَعْتَش اِمامُ الْقِبْلَتَیْن | |
| ۳۶۱۰ | خَلوت و چِلّه بَرو لازم نَمانْد | هیچ غَیْمی مَر وِرا غایِم نَمانْد | |
| ۳۶۱۱ | قُرصِ خورشید است خَلْوَت‌خانه‌اَش | کِی حِجاب آرَد شبِ بیگانه‌اَش؟ | |
| ۳۶۱۲ | عِلَّت و پَرهیز شُد بُحرانْ نَمانْد | کُفرِ او ایمان شُد و کُفران نَمانْد | |
| ۳۶۱۳ | چون اَلِفْ از اِسْتِقامَت شُد به پیش | او ندارد هیچ از اَوْصافِ خویش | |
| ۳۶۱۴ | گشت فَرد از کِسْوهٔ خوهایِ خویش | شُد بِرِهنه جانْ به جانْ‌اَفْزایِ خویش | |
| ۳۶۱۵ | چون بِرِهنه رَفت پیشِ شاهِ فَرد | شاهَش از اَوْصافِ قُدسی جامه کرد | |
| ۳۶۱۶ | خِلْعَتی پوشید از اَوْصافِ شاه | بَر پَرید از چاهْ بر ایوانِ جاه | |
| ۳۶۱۷ | این چُنین باشد چو دُردی صاف گشت | از بُنِ طَشْت آمد او بالایِ طَشْت | |
| ۳۶۱۸ | در بُنِ طَشت از چه بود او دُردناک؟ | شومیِ آمیزِشِ اَجْزایِ خاک | |
| ۳۶۱۹ | یارِ ناخوش پَرّ و بالَش بَسته بود | وَرْنه او در اَصلْ بَسْ بَرجَسته بود | |
| ۳۶۲۰ | چون عِتابِ اِهْبِطوا اَنگیختند | هَمچو هاروتَش نِگون آویختند | |
| ۳۶۲۱ | بود هاروت از مِلاکِ آسْمان | از عِتابی شُد مُعَلَّق هم‌چُنان | |
| ۳۶۲۲ | سَرنِگون زان شُد که از سَر دورْ مانْد | خویش را سَر ساخت و تنها پیش رانْد | |
| ۳۶۲۳ | آن سَبَد خود را چو پُر از آب دید | کرد اِسْتِغْنا و از دریا بُرید | |
| ۳۶۲۴ | بر جِگَر آبَش یکی قطره نَمانْد | بَحرْ رَحمت کرد و او را باز خوانْد | |
| ۳۶۲۵ | رَحمتی بی‌عِلَّتی بی‌خِدمَتی | آید از دریا مُبارک ساعتی | |
| ۳۶۲۶ | اَللهْ اَللهْ گِرْدِ دریابار گَرد | گَرچه باشند اَهْلِ دریابار زَرد | |
| ۳۶۲۷ | تا که آید لُطفِ بَخْشایِش‌گَری | سُرخ گردد رویِ زَرد از گوهری | |
| ۳۶۲۸ | زَردیِ رو بهترینِ رَنگ هاست | زان که اَنْدَر اِنْتِظارِ آن لِقاست | |
| ۳۶۲۹ | لیکْ سُرخی بر رُخی کان لامِع است | بَهرِ آن آمد که جانَش قانِع است | |
| ۳۶۳۰ | که طَمَع لاغَر کُند زَرد و ذَلیل | نیست او از عِلَّتِ اَبْدانْ عَلیل | |
| ۳۶۳۱ | چون بِبینَد رویِ زَردِ بی‌سَقَم | خیره گردد عقلِ جالینوس هم | |
| ۳۶۳۲ | چون طَمَع بَستی تو در اَنْوارِ هو | مُصطفیٰ گوید که ذَلَّتْ نَفْسُهُ | |
| ۳۶۳۳ | نورِ بی‌سایه لَطیف و عالی است | آن مُشَبَّک سایهٔ غِرْبالی است | |
| ۳۶۳۴ | عاشقانْ عُریان هَمی‌خواهند تَن | پیشِ عِنّینان چه جامه چه بَدَن | |
| ۳۶۳۵ | روزه‌داران را بُوَد آن نان و خوان | خَرمَگس را چه اَبا چه دیگْ دان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!