مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۵۵ – تَمثیلِ تَنِ آدمی به مِهْمان‌خانه و اَنْدیشه‌هایِ مُختلفْ به مِهْمانانِ مُختلف عارف در رضا بِدان اندیشه‌هایِ غم و شادی چون شَخصِ مهمان‌دوستِ غریب‌نَوازِ خَلیل‌وار که دَرِ خلیل به اِکرامِ ضَیْف پیوسته باز بود بر کافِر و مومن و اَمین و خایِن و با همه مهمانان رویْ تازه داشتی
| ۳۶۴۵ | هست مِهْمان‌خانه این تَنْ ای جوان | هر صَباحی ضَیْفِ نو آید دَوان | |
| ۳۶۴۶ | هین مگو کین مانْد اَنْدَر گَردَنَم | که هم اکنون باز پَرَّد در عَدَم | |
| ۳۶۴۷ | هرچه آید از جهانِ غَیْب‌وَش | در دِلَت ضَیْف است او را دارْ خَوش |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!