مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۶۳ – حکایتِ آن مُجاهِد که از هَمْیانِ سیم هر روز یک دِرَم در خَنْدق اَنْداختی به تَفاریقْ از بَهرِ سِتیزهٔ حِرص و آرزویِ نَفْس و وَسْوَسهٔ نَفْس که چون میاَنْدازی به خَنْدق باری به یکبار بِیَنْداز تا خَلاص یابَم که اَلْیَاْسُ اِحْدَی الرّاحَتَیْنِ او گفته که این راحتْ نیز نَدَهم
۳۸۱۶ | آن یکی بودَش به کَفْ در چِلْ دِرَم | هر شب اَفْکَندی یکی در آبِ یَم | |
۳۸۱۷ | تا که گردد سَخت بر نَفْسِ مَجاز | در تَانّی دَردِ جانْ کَندن دِراز | |
۳۸۱۸ | با مُسلمانان به کَرّْ او پیش رَفت | وَقتِ فَرْ او وا نَگَشت از خَصمْ تَفْت | |
۳۸۱۹ | زَخْمِ دیگر خورْد آن را هم بِبَست | بیست کَرَّت رُمْح و تیر از وِیْ شِکَست | |
۳۸۲۰ | بعد ازان قُوَّت نَمانْد اُفتاد پیش | مَقْعَدِ صِدقْ او زِ صِدقِ عشقِ خویش | |
۳۸۲۱ | صِدْقْ جان دادن بُوَد هین سابِقوا | از نُبی بَرخوان رِجالٌ صَدَقوا | |
۳۸۲۲ | این همه مُردنْ نه مرگِ صورت است | این بَدَن مَر روح را چون آلَت است | |
۳۸۲۳ | ای بَسا خامی که ظاهِرْ خونْش ریخت | لیکْ نَفْسِ زنده آن جانِب گُریخت | |
۳۸۲۴ | آلَتَش بِشْکَست و رَهْزَن زنده مانْد | نَفْس زندهست اَرْچه مَرکَبْ خون فَشانْد | |
۳۸۲۵ | اسبْ کُشت و راهِ او رَفته نَشُد | جُز که خام و زشت و آشفته نَشُد | |
۳۸۲۶ | گَر به هر خونْ ریزییی گشتی شهید | کافِری کُشته بُدی هم بوسَعید | |
۳۸۲۷ | ای بَسا نَفْسِ شهیدِ مُعْتَمَد | مُرده در دنیا چو زنده میرَوَد | |
۳۸۲۸ | روح رَهزَن مُرد و تَنْ که تیغِ اوست | هست باقی در کَفِ آن غَزْوجوست | |
۳۸۲۹ | تیغْ آن تیغ است مَرد آن مَرد نیست | لیکْ این صورتْ تورا حیران کُنیست | |
۳۸۳۰ | نَفْسْ چون مُبْدَل شود این تیغِ تَنْ | باشد اَنْدَر دستِ صُنْعِ ذوالْمِنَن | |
۳۸۳۱ | آن یکی مَردیست قوتَش جُمله دَرد | این دِگَر مَردی میانْتی هَمچو گَرد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!