مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۵۷ – تَمثیلِ فکرِ هر روزینه که اَنْدَر دل آید به مِهْمانِ نو که از اَوَّلِ روز در خانه فُرود آید و فَضیلتِ مِهْمان‌نَوازی و نازِ مِهمان کَشیدن و تَحَکُّم و بَدخویی کُند به خداوندِ خانه
| ۳۶۷۷ | هر دَمی فکری چو مِهْمانِ عزیز | آید اَنْدَر سینه‌اَت هر روز نیز | |
| ۳۶۷۸ | فکر را ای جان به جایِ شَخص دان | زان که شَخْص از فکر دارد قَدْر و جان | |
| ۳۶۷۹ | فکرِ غَمْ گَر راهِ شادی می‌زَنَد | کارْسازی‌هایِ شادی می‌کُند | |
| ۳۶۸۰ | خانه می‌روبَد به تُندی او زِ غیر | تا دَر آیَد شادیِ نو زَاصْلِ خیر | |
| ۳۶۸۱ | می‌فَشانَد بَرگِ زَرد از شاخِ دل | تا بِرویَد بَرگِ سَبزِ مُتَّصِل | |
| ۳۶۸۲ | می‌کَنَد بیخِ سُرورِ کُهنه را | تا خُرامَد ذوقِ نو از ماوَرا | |
| ۳۶۸۳ | غَم کَنَد بیخِ کَژِ پوسیده را | تا نِمایَد بیخِ رو پوشیده را | |
| ۳۶۸۴ | غَم زِ دل هر چه بِریزَد یا بَرَد | در عِوَض حَقّا که بهتر آوَرَد | |
| ۳۶۸۵ | خاصه آن را که یَقینَش باشد این | که بُوَد غَمْ بَندهٔ اَهْلِ یَقین | |
| ۳۶۸۶ | گَر تُرُش‌رویی نیارَد ابر و بَرق | رَزْ بِسوزد از تَبسُّم‌هایِ شرق | |
| ۳۶۸۷ | سَعْد و نَحْس اَنْدَر دِلَت مِهمان شود | چون سِتاره خانه خانه می‌رَوَد | |
| ۳۶۸۸ | آن زمان که او مُقیمِ بُرجِ توست | باش هَمچون طالِعَش شیرین و چُست | |
| ۳۶۸۹ | تا که با مَهْ چون شود او مُتَّصِل | شُکر گوید از تو با سُلطانِ دل | |
| ۳۶۹۰ | هفت سال اَیّوبِ با صَبر و رِضا | در بَلا خوش بود با ضَیْفِ خدا | |
| ۳۶۹۱ | تا چو وا گردد بَلایِ سخت‌رو | پیشِ حَق گوید به صدگون شُکرِ او | |
| ۳۶۹۲ | کَزْ مَحَبَّت با منِ مَحْبوب کُش | رو نکرد اَیّوب یک لحظه تُرُش | |
| ۳۶۹۳ | از وَفا و خَجْلَتِ عِلمِ خدا | بود چون شیر و عَسلْ او با بَلا | |
| ۳۶۹۴ | فکر در سینه دَر آیَد نو به نو | خَندْ خندان پیشِ او تو باز رو | |
| ۳۶۹۵ | که اَعِذْنی خالِقی مِنْ شَرِّهِ | لا تُحَرِّمْنی اَنِلْ مِنْ بِرِّهِ | |
| ۳۶۹۶ | رَبِّ اّوْزِعْنی لِشُکْرِ ما اَریٰ | لا تُعَقِّبْ حَسْرَةً لی اِنْ مَضیٰ | |
| ۳۶۹۷ | آن ضَمیرِ رو تُرُش را پاس‌دار | آن تُرُش را چون شِکَر شیرینْ شُمار | |
| ۳۶۹۸ | ابر را گَر هست ظاهِر رو تُرُش | گُلْشَن آرَنْده‌ست ابر و شوره‌کُش | |
| ۳۶۹۹ | فکرِ غَم را تو مِثالِ ابر دان | با تُرُش تو رو تُرُش کَم کُن چُنان | |
| ۳۷۰۰ | بوک آن گوهر به دستِ او بُوَد | جَهْد کُن تا از تو او راضی رَوَد | |
| ۳۷۰۱ | وَرْ نباشد گوهر و نَبْوَد غَنی | عادتِ شیرین خود اَفْزون کُنی | |
| ۳۷۰۲ | جایِ دیگر سود دارد عادَتَت | ناگهان روزی بَر آیَد حاجَتَت | |
| ۳۷۰۳ | فِکْرَتی کَزْ شادی اَت مانِع شود | آن به اَمر و حِکْمَتِ صانِع شَود | |
| ۳۷۰۴ | تو مَخوان دو چار دانْگَش ای جوان | بوکْ نَجْمی باشد و صاحِبْ‌قِران | |
| ۳۷۰۵ | تو مگو فَرعی‌ست او را اَصْل گیر | تا بُوی پیوسته بر مَقصودْ چیر | |
| ۳۷۰۶ | وَرْ تو آن را فَرع گیریّ و مُضِر | چَشمِ تو در اَصْل باشد مُنتظِر | |
| ۳۷۰۷ | زَهْر آمد اِنْتِظار اَنْدَر چَشِش | دایِما در مرگ باشی زان رَوِش | |
| ۳۷۰۸ | اَصلْ دان آن را بِگیرَش در کنار | بازرَهْ دایم زِ مرگِ اِنْتِظار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!