مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۶۶ – پَشیمان شُدنِ آن سَرلشکر از آن خیانت که کرد و سوگند دادنِ او آن کَنیزک را که به خلیفه باز نگوید از آنچه رفت
| ۳۹۰۳ | چند روزی هم بر آن بُد بعد ازان | شُد پَشیمانْ او از آن جُرمِ گِران | |
| ۳۹۰۴ | داد سوگندش که خورشیدرو | با خلیفه زین چه شُد رَمْزی مگو | |
| ۳۹۰۵ | چون بِدید او را خلیفه مَست گشت | پَسْ زِ بام اُفتاد او را نیز طَشْت | |
| ۳۹۰۶ | دید صد چَندان که وَصْفَش کرده بود | کِی بُوَد خود دیده مانندِ شُنود؟ | |
| ۳۹۰۷ | وَصفْ تَصویر است بَهرِ چَشمِ هوش | صورتْ آنِ چَشم دان نه زانِ گوش | |
| ۳۹۰۸ | کرد مَردی از سُخَندانی سوآل | حَقّ و باطِل چیست ای نیکو مَقال؟ | |
| ۳۹۰۹ | گوش را بِگْرفت و گفت این باطِل است | چَشمْ حَقّ است و یَقینَش حاصِل است | |
| ۳۹۱۰ | آن به نِسبَت باطِل آمد پیشِ این | نِسبَت است اَغْلَب سُخْن‌ها ای اَمین | |
| ۳۹۱۱ | ز آفتاب اَرْ کرد خُفّاش اِحْتِجاب | نیست مَحْجوب از خیالِ آفتاب | |
| ۳۹۱۲ | خَوْفْ او را خود خیالش می‌دَهَد | آن خیالَش سویِ ظُلْمَت می‌کَشد | |
| ۳۹۱۳ | آن خیالِ نورْ می‌تَرسانَدَش | بر شبِ ظُلْماتْ می‌چَفْسانَدَش | |
| ۳۹۱۴ | از خیالِ دُشمن و تصویرِ اوست | که تو بَر چَفسیده‌یی بر یار و دوست | |
| ۳۹۱۵ | موسیا کَشْفَت لُمَع بر کُهْ فَراشت | آن مُخَیِّل تابِ تَحْقیقَت نداشت | |
| ۳۹۱۶ | هین مَشو غِرِّه بِدان که قابِلی | مَرْ خیالَش را وَزینْ رَهْ واصِلی | |
| ۳۹۱۷ | از خیالِ حَربْ نَهْراسید کَس | لا شُجاعَهْ قَبْلَ حَربْ این دان و بَسْ | |
| ۳۹۱۸ | بر خیالِ حَربْ حیز اَنْدَر فِکَر | می‌کُند چون رُستَمان صد کَرّ و فَر | |
| ۳۹۱۹ | نَقْشِ رُستَم کان به حَمّامی بُوَد | قِرنِ حَمله یْ فکرِ هر خامی بُوَد | |
| ۳۹۲۰ | این خیالِ سَمْع چون مُبْصَر شود | حیز چِه بْوَد؟ رُستَمی مُضْطَر شود | |
| ۳۹۲۱ | جَهْد کُن کَزْ گوشْ در چَشمَت رَوَد | آنچه کان باطِل بُده‌ست آن حَق شود | |
| ۳۹۲۲ | زان سِپَس گوشت شود هم طَبْعِ چَشم | گوهری گردد دو گوشِ هَمچو یَشْم | |
| ۳۹۲۳ | بلکه جُمله تَنْ چو آیینه شود | جُمله چَشم و گوهرِ سینه شود | |
| ۳۹۲۴ | گوشْ اَنگیزَد خیال و آن خیال | هست دَلّاله یْ وِصالِ آن جَمال | |
| ۳۹۲۵ | جَهْد کُن تا این خیالْ اَفْزون شود | تا دَلاله رَهْبرِ مَجْنون شود | |
| ۳۹۲۶ | آن خَلیفه یْ گولْ هم یک چند نیز | ریشِ گاوی کرد خوش با آن کَنیز | |
| ۳۹۲۷ | مُلْک را تو مُلْکِ غرب و شَرق گیر | چون نمی‌مانَد تو آن را بَرق گیر | |
| ۳۹۲۸ | مَمْلَکَت کان می‌نَمانَد جاوْدان | ای دِلَت خُفته تو آن را خواب دان | |
| ۳۹۲۹ | تا چه خواهی کرد آن باد و بُروت | که بِگیرَد هَمچو جَلّادی گِلوت؟ | |
| ۳۹۳۰ | هم دَرین عالَم بِدان که مَاْمَنی‌ست | از مُنافِق کَم شِنو کو گفت نیست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!