مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۶۵ – ایثار کردنِ صاحِبِ موصِل آن کَنیزک را بدین خلیفه تا خونریزِ مسلمانان بیش تَر نشود
| ۳۸۴۹ | چون رَسول آمد به پیشِ پَهْلَوان | داد کاغذ اَنْدَرو نَقْش و نِشان | |
| ۳۸۵۰ | بِنْگَر اَنْدَر کاغذ این را طالِبَم | هین بِدِه وَرْنه کُنون من غالِبَم | |
| ۳۸۵۱ | چون رَسول آمد بِگُفت آن شاهِ نَر | صورتی کَم گیر زودْ این را بِبَر | |
| ۳۸۵۲ | من نِیَم در عَهدِ ایمانْ بُت‌پَرَست | بُت بَرِ آن بُت‌پَرَست اولیٰ تَر است | |
| ۳۸۵۳ | چون که آوَرْدَش رَسول آن پَهْلَوان | گشت عاشقْ بر جَمالَش آن زمان | |
| ۳۸۵۴ | عشقْ بَحری آسْمان بر وِیْ کَفی | چون زُلَیْخا در هَوایِ یوسُفی | |
| ۳۸۵۵ | دورِ گَردون‌ها زِ موجِ عشقْ دان | گَر نبودی عشقْ بِفْسُردی جهان | |
| ۳۸۵۶ | کِی جَمادی مَحْو گشتی در نَبات؟ | کِی فِدایِ روحْ گشتی نامیات؟ | |
| ۳۸۵۷ | روحْ کِی گشتی فِدایِ آن دَمی | کَزْ نَسیمَش حامِله شُد مَریَمی؟ | |
| ۳۸۵۸ | هر یکی بَر جا تُرُنْجیدی چو یَخ | کِی بُدی پَرّان و جویانْ چون مَلَخ؟ | |
| ۳۸۵۹ | ذَرّه ذَرّه عاشقانِ آن کَمال | می‌شِتابَد در عُلوْ هَمچون نِهال | |
| ۳۸۶۰ | سَبَّحَ لِلهِ هست اِشْتابَشان | تَنْقیه یْ تَن می‌کُنند از بَهرِ جان | |
| ۳۸۶۱ | پَهْلَوانْ چَهْ را چو رَهْ پِنْداشته | شوره‌اَش خوش آمده حَبْ کاشته | |
| ۳۸۶۲ | چون خیالی دید آن خُفته به خواب | جُفت شُد با آن و از وِیْ رَفت آب | |
| ۳۸۶۳ | چون بِرَفت آن خواب و شُد بیدارْ زود | دید کان لُعْبَت به بیداری نبود | |
| ۳۸۶۴ | گفت بر هیچ آبِ خود بُردَم دَریغ؟ | عِشوهٔ آن عِشْوه‌دِهْ خوردم دریغ | |
| ۳۸۶۵ | پَهلَوانِ تَن بُد آن مَردی نداشت | تُخْمِ مَردی در چُنان ریگی بِکاشت | |
| ۳۸۶۶ | مَرکَبِ عشقش دَریده صد لِگام | نَعْره می‌زَد لا اُبالی بِالْحِمام | |
| ۳۸۶۷ | اَیْش اُبالی بِالْخَلیفَه فِی‌الْهَویٰ | اِسْتویٰ عِنْدی وجودی وَالتَّویٰ | |
| ۳۸۶۸ | این چُنین سوزان و گرمْ آخِر مَکار | مَشورت کُن با یکی خاوَنْدگار | |
| ۳۸۶۹ | مَشورت کو؟ عقل کو؟ سَیْلابِ آز | در خَرابی کرد ناخُن‌ها دِراز | |
| ۳۸۷۰ | بَیْنَ اَیْدی سَدّ و سویِ خَلْفْ سَد | پیش و پَسْ کِی بینَد آن مَفْتونِ خَد | |
| ۳۸۷۱ | آمده در قَصْدِجانْ سَیْلِ سیاه | تا که روبَهْ اَفْکَند شیری به چاه | |
| ۳۸۷۲ | از چَهی بِنْموده مَعْدومی خیال | تا دَر اَنْدازَد اُسودًا کَالْجِبال | |
| ۳۸۷۳ | هیچ‌کَس را با زنان مَحْرَم مَدار | که مِثالِ این دو پنبه‌ست و شَرار | |
| ۳۸۷۴ | آتشی باید بِشِسته ز آبِ حَق | هَمچو یوسُف مُعْتَصِم اَنْدَر زَهَق | |
| ۳۸۷۵ | کَزْ زُلَیْخایِ لَطیفِ سَروْقَد | هَمچو شیرانْ خویشتن را واکَشَد | |
| ۳۸۷۶ | بازگشت از موصِل و می‌شُد به راه | تا فُرود آمد به بیشه وْ مَرْج‌گاه | |
| ۳۸۷۷ | آتشِ عشقش فُروزان آن چُنان | که نَداند او زمین از آسْمان | |
| ۳۸۷۸ | قَصدِ آن مَهْ کرد اَنْدَر خیمه او | عقل کو و از خلیفه خَوْف کو؟ | |
| ۳۸۷۹ | چون زَنَد شَهوت دَرین وادی دُهُل | چیست عقلِ تو فُجُلّ اِبْنُ الْفُجُل؟ | |
| ۳۸۸۰ | صد خلیفه گشته کمتر از مگس | پیشِ چَشمِ آتشینَش آن نَفَس | |
| ۳۸۸۱ | چون بُرون اَنْداخت شلوار و نِشَست | در میانِ پایِ زنْ آن زن‌پَرَست | |
| ۳۸۸۲ | چون ذَکَر سویِ مَقَر می‌رَفت راست | رَسْتخیز و غُلْغُل از لشکر بِخاست | |
| ۳۸۸۳ | بَرجَهید و کون‌بِرِهنه سویِ صَف | ذوالْفَقاری هَمچو آتش او به کَف | |
| ۳۸۸۴ | دید شیرِ نَرْ سِیَه از نِیْسِتان | بَر زَده بر قَلبِ لشکرْ ناگهان | |
| ۳۸۸۵ | تازیان چون دیو در جوش آمده | هر طَویله وْ خیمه اَنْدَر هم زَده | |
| ۳۸۸۶ | شیرِ نَر گُنبَد همی‌کرد از لُغَز | در هوا چون موجِ دریا بیست گَز | |
| ۳۸۸۷ | پَهلَوان مَردانه بود و بی‌حَذَر | پیشِ شیر آمد چو شیرِ مَستِ نَر | |
| ۳۸۸۸ | زد به شمشیر و سَرَش را بَر شِکافت | زودْ سوی خیمهٔ مَهْ‌رو شِتافت | |
| ۳۸۸۹ | چون که خود را او بِدان حوری نِمود | مَردی او هم‌چُنین بر پایْ بود | |
| ۳۸۹۰ | با چُنان شیری به چالِشْ گشت جُفت | مَردیِ او مانْده بر پای و نَخُفت | |
| ۳۸۹۱ | آن بُتِ شیرین‌لِقایِ ماه‌رو | در عَجَب دَر مانْد از مَردیِّ او | |
| ۳۸۹۲ | جُفت شُد با او به شَهوت آن زمان | مُتَّحِد گشتند حالی آن دو جان | |
| ۳۸۹۳ | زِ اتِّصالِ این دو جانْ با همدِگَر | می‌رَسَد از غَیْبَشان جانی دِگَر | |
| ۳۸۹۴ | رو نِمایَد از طَریقِ زادنی | گَر نباشد از علوقَش رَه‌زَنی | |
| ۳۸۹۵ | هر کجا دو کَس به مِهْری یا به کین | جمع آید ثالثی زایَد یَقین | |
| ۳۸۹۶ | لیک اَنْدَر غَیْب زایَد آن صُوَر | چون رَوی آن سو بِبینی در نَظَر | |
| ۳۸۹۷ | آن نَتایج از قِراناتِ تو زاد | هین مَگَرد از هر قَرینی زودْ شاد | |
| ۳۸۹۸ | مُنْتَظِر می‌باش آن میقات را | صِدْق دانْ اِلْحاقِ ذُریّات را | |
| ۳۸۹۹ | کَز عَمَل زاییده‌اند و از عِلَل | هر یکی را صورت و نُطْق و طَلَل | |
| ۳۹۰۰ | بانگَشان دَرمی‌رَسَد زان خوش حِجال | کِی زِ ما غافِلْ هَلا زوتَر تَعال | |
| ۳۹۰۱ | مُنْتَظِر در غَیْبْ جانِ مَرد و زن | مولْ مولَت چیست؟ زوتَر گامْ زَن | |
| ۳۹۰۲ | راه گُم کرد او از آن صُبحِ دُروغ | چون مگس اُفْتاد اَنْدَر دیگِ دوغ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!