مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۶۰ – وَصفِ ضَعیف دلی و سُستیِ صوفیِ سایه پَروَردِ مُجاهِده ناکرده دَرد و داغِ عشقْ ناچَشیده به سَجده و دستْ‌بوسِ عام و به حُرمتْ نَظَر کردن و به انگشت نِمودنِ ایشان که امروز در زمانه صوفی اوست غِرِّه شده و به وَهمْ بیمار شُده همچون آن مُعلِّم که کودکان گفتند که رَنْجوری و با این وَهْمْ کی من مُجاهدم مرا دَرین رَهْ پَهلَوان می‌دانند با غازیان به غَزا رفته که به ظاهر نیز هُنر بِنَمایم در جِهاد اَکبر مُسْتَثنایَم جِهاد اَصغر خود پیشِ من چه مَحَل دارد‌؟ خیالِ شیر دیده و دَلیری‌ها کرده و مستِ این دلیری شده و رویْ به بیشه نهاده به قصدِ شیر و شیر به زبانِ حال گفته که کَلّا سَوْفَ تَعْلَمونَ ثُمَّ کَلّا سَوفَ تَعْلَمون

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.