مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۶۲ – حکایتِ عَبّاضی رَحِمَهُ‌اللهْ که هفتاد غَزوْ کرده بود سینه بِرِهنه و غَزاها کرده بر امیدِ شَهید شدن چون از آن نومید شُد از جهادِ اَصْغَر رو به جهادِ اَکبر آوَرْد و خَلْوَت گُزید ناگهان طَبْلِ غازیان شَنید نَفْس از اَنْدَرون زَنجیر می‌دَرّانید سویِ غَزا و مُتَّهَم داشتنِ او نَفْسِ خود را دَرین رَغْبَت
| ۳۷۸۱ | گفت عَبّاضی نَوَد بار آمدم | تَنْ بِرِهنه بوکْ زَخْمی آیَدَم | |
| ۳۷۸۲ | تَنْ برهنه می‌شُدم در پیشِ تیر | تا یکی تیری خورم من جای‌گیر | |
| ۳۷۸۳ | تیر خوردن بر گِلو یا مَقْتَلی | دَر نَیابَد جُز شهیدی مُقْبِلی | |
| ۳۷۸۴ | بر تَنَم یک جایگَهْ بی‌زَخْم نیست | این تَنَم از تیرْ چون پَرویز نیست | |
| ۳۷۸۵ | لیکْ بر مَقْتَل نَیامَد تیرها | کارِ بَخْت است این نه جَلْدیّ و دَها | |
| ۳۷۸۶ | چون شهیدی روزیِ جانَم نبود | رَفتَم اَنْدَر خَلوت و در چِلّه زود | |
| ۳۷۸۷ | در جِهادِ اکبر اَفْکَندم بَدَن | در رِیاضَت کردن و لاغَر شُدن | |
| ۳۷۸۸ | بانگِ طَبْلِ غازیان آمد به گوش | که خُرامیدَند جَیْشِ غَزوْکوش | |
| ۳۷۸۹ | نَفْس از باطنْ مرا آواز داد | که به گوشِ حِسّ شَنیدم بامْداد | |
| ۳۷۹۰ | خیز هنگامِ غَزا آمد بُرو | خویش را در غَزوْ کردن کُن گِرو | |
| ۳۷۹۱ | گفتم ای نَفْسِ خَبیثِ بی‌وفا | از کجا مَیْلِ غَزا تو از کجا؟ | |
| ۳۷۹۲ | راست گوی ای نَفْس کین حیلَت‌گَری‌ست | وَرْنه نَفْسِ شَهْوت از طاعت بَری‌ست | |
| ۳۷۹۳ | گَر نگویی راستْ حَمله آرَمَت | در ریاضَت سَخت‌تَر اَفْشارَمَت | |
| ۳۷۹۴ | نَفْس بانگ آوَرْد آن دَمْ از دَرون | با فَصاحَت بی‌دَهانْ اَندر فُسون | |
| ۳۷۹۵ | که مرا هر روز این جا می‌کُشی | جانِ منْ چون جانِ گَبْران می‌کَشی | |
| ۳۷۹۶ | هیچ کَس را نیست از حالَمْ خَبَر | که مرا تو می‌کُشی بی‌خواب و خَور | |
| ۳۷۹۷ | در غَزا بِجْهَم به یک زَخْم از بَدَن | خَلْق بینَد مَردی و ایثارِ من | |
| ۳۷۹۸ | گفتم ای نَفْسَک مُنافِق زیستی | هم مُنافق می‌مُری تو چیستی؟ | |
| ۳۷۹۹ | در دو عالَم تو مُرایی بوده‌یی | در دو عالَمْ تو چُنین بیهوده‌یی | |
| ۳۸۰۰ | نَذْر کردم که زِ خَلْوَت هیچ من | سَر بُرون نارَم چو زنده‌ست این بَدَن | |
| ۳۸۰۱ | زان که در خَلْوَت هر آن چه تَنْ کُند | نَزْ برایِ رویِ مَرد و زن کُند | |
| ۳۸۰۲ | جُنبِش و آرامش اَنْدَر خَلْوَتَش | جُز برایِ حَق نباشد نیَّتَش | |
| ۳۸۰۳ | این جِهادِ اَکْبر است آن اَصْغَر است | هر دو کارِ رُستَم است و حیدر است | |
| ۳۸۰۴ | کارِ آن کَس نیست کو را عقل و هوش | پَرَّد از تَنْ چون بِجُنبَد دُنبِ موش | |
| ۳۸۰۵ | آنچُنان کَس را بِبایَد چون زنان | دور بودن از مَصاف و از سِنان | |
| ۳۸۰۶ | صوفی‌یی آن صوفی‌یی این اینْت حَیف | آن زِ سوزن کُشته این را طُعْمه سَیْف | |
| ۳۸۰۷ | نَقشِ صوفی باشد او را نیست جان | صوفیان بَدنامْ هم زین صوفیان | |
| ۳۸۰۸ | بر دَر و دیوارِ جسمِ گِلْ‌سِرِشت | حَقْ زِ غَیْرت نَقْشِ صد صوفی نِبِشت | |
| ۳۸۰۹ | تا زِ سِحْرْ آن نَقْش‌ها جُنبان شود | تا عَصایِ موسَوی پنهان شود | |
| ۳۸۱۰ | نَقْش‌ها را می خورَد صِدْقِ عَصا | چَشمِ فرعونی‌ست پُر گَرد و حَصا | |
| ۳۸۱۱ | صوفیِ دیگر میانِ صَفِّ حَرْب | اَنْدَر آمد بیست بار از بَهرِ ضَرب | |
| ۳۸۱۲ | با مُسلمانان به کافِر وَقتِ کَر | وانَگَشت او با مُسلمانان به فَر | |
| ۳۸۱۳ | زَخْم خورْد و بَست زَخْمی را که خَورْد | بارِ دیگر حَمله آوَرْد و نَبَرد | |
| ۳۸۱۴ | تا نَمیرد تَنْ به یک زَخْم از گِزاف | تا خورَد او بیست زَخْم اَنْدَر مَصاف | |
| ۳۸۱۵ | حَیْفَش آمد که به زَخْمی جان دَهد | جانْ زِ دستِ صِدْقِ او آسان رَهَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!