مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۲۹ – در بَیانِ آن که ثَوابِ عَمَلِ عاشق از حَقْ هم حَق است
| ۵۸۶ | عاشقان را شادمانیّ و غَمْ اوست | دَستمُزد و اُجْرَتِ خدمَت هم اوست | |
| ۵۸۷ | غیرِ معشوق اَرْ تماشایی بُوَد | عشقْ نَبْوَد هَرْزه سودایی بُوَد | |
| ۵۸۸ | عشقْ آن شُعله‌ست کو چون بَر فُروخت | هرچه جُز معشوقْ باقی جُمله سوخت | |
| ۵۸۹ | تیغ لا در قَتْل غیرِ حَق بِرانْد | دَر نِگَر زان پَس که بَعدِ لا چه مانْد | |
| ۵۹۰ | مانْد اِلَّا اللهْ باقی جُمله رَفت | شاد باش ای عشقِ شِرکَت‌سوزِ زَفْت | |
| ۵۹۱ | خود هَمو بود آخِرین و اَوَّلین | شِرکْ جُز از دیدهٔ اَحْوَل مَبین | |
| ۵۹۲ | ای عَجَب حُسنی بُوَد جُز عَکسِ آن؟ | نیست تَن را جُنْبِشی از غیرِ جان | |
| ۵۹۳ | آن تَنی را که بُوَد در جانْ خَلَل | خوش نَگَردَد گَر بگیری در عَسَل | |
| ۵۹۴ | این کسی دانَد که روزی زنده بود | از کَفِ این جانِ جانْ جامی رُبود | |
| ۵۹۵ | وان کِه چَشمِ او ندیده‌ست آن رُخان | پیشِ او جان است این تُفِ دُخان | |
| ۵۹۶ | چون ندید او عمر عبدالعزیز | پیش او عادل بود حجاج نیز | |
| ۵۹۷ | چون نَدید او مارِ موسی را ثَبات | در حِبالِ سِحْر پِنْدارَد حَیات | |
| ۵۹۸ | مُرغ کو ناخورْده است آبِ زلال | اَنْدَر آبِ شور دارد پَرّ و بال | |
| ۵۹۹ | جُز به ضِدْ ضِد را هَمی نَتْوان شِناخت | چون بِبینَد زَخْمْ بِشْناسَد نَواخت | |
| ۶۰۰ | لاجَرَم دنیا مُقَدَّم آمده‌ست | تا بِدانی قَدْرِ اِقْلیمِ اَلَست | |
| ۶۰۱ | چون ازین جا وا رَهی آن جا رَوی | در شِکَرخانه یْ اَبَد شاکِر شَوی | |
| ۶۰۲ | گویی آن جا خاک را می‌بیختم | زین جهانِ پاکْ می‌بُگْریختم | |
| ۶۰۳ | ای دریغا پیش ازین بودیم اَجَل | تا عَذابَم کَم بُدی اَنْدَر وَجَل |
فوق العاده ست.