مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۵۸ – مُریدی دَرآمَد به خِدمَتِ شیخ و ازین شیخْ پیرِ سِنّ نمی‌خواهم بلکه پیرِعقل و مَعْرِفت و اگر چه عیسی‌ست عَلَیْهِ‌السَّلام دَر گَهْواره و یحیی است عَلَیْهِ‌السَّلام در مَکْتَبِ کودکان مُریدی شیخ را گریان دید او نیز موافَقَت کرد و گِرِیست چون فارغ شُد و به در آمد مُریدی دیگر که از حالِ شیخ واقِف‌تَر بود از سَرِ غَیْرت در عَقَبِ او تیز بیرون آمد گُفتَش ای برادر من ترا گفته باشم اَللهْ اللهْ تا نَیَندیشی و نگویی که شیخ می‌گریست و من نیز می‌گریستم که سی سال ریاضتِ بی‌ریا باید کرد و از عَقَبات و دریاهایِ پُر نَهَنگ و کوه‌هایِ بلندِ پُر شیر و پَلَنگ می‌باید گذشت تا بِدان گریهٔ شیخ رسی یا نرسی اگر رَسی شُکرِ زُوِیَتْ لِیَ الْاَرْضُ گویی بسیار

1. 

   نجمه گفته:

   2023-04-10 در 5:21 ق.ظ

   موافقم

   پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید