مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۶۴ – دَر اِبْتِدایِ خِلْقَت جسم آدم عَلَیْهِ‌السَّلام که جِبْرئیل عَلَیْهِ‌السَّلام را اشارت کرد که بُرو از زمین مُشتی خاک بَرگیر و به روایتی از هر نَواحی مُشتْ مُشت بَر گیر

۱۵۵۶	چونک صانِع خواست ایجادِ بَشَر	از برایِ اِبْتِلایِ خیر و شَر
۱۵۵۷	جِبْرَئیلِ صِدْق را فَرمود رو	مُشتِ خاکیْ از زمینْ بِستان گِرو
۱۵۵۸	او میانْ بَست و بِیامَد تا زمین	تا گُزارَد اَمْرِ رَبُّ‌اَلْعالَمین
۱۵۵۹	دستْ سویِ خاک بُرد آن مُؤْتَمِر	خاکْ خود را دَرکَشید و شُد حَذِر
۱۵۶۰	پَس زبان بُگْشاد خاک و لابه کرد	کَزْ برایِ حُرمَتِ خَلّاقِ فَرد
۱۵۶۱	تَرکِ من گو و بُرو جانَم بِبَخش	رو بِتاب از منْ عِنانِ خِنْگِ رَخْش
۱۵۶۲	در کَشاکَش‌هایِ تَکلیف و خَطَر	بَهْرِ اللهْ هِلْ مرا اَنْدَر مَبَر
۱۵۶۳	بَهْرِ آن لُطفی که حَقَّت بَر گُزید	کرد بر تو عِلْمِ لَوْح کُلّ پَدید
۱۵۶۴	تا مَلایک را مُعلّم آمدی	دایِما با حَقْ مُکَلِم آمدی
۱۵۶۵	که سَفیرِ اَنْبیا خواهی بُدَن	تو حَیاتِ جانِ وَحْیی نی بَدَن
۱۵۶۶	بر سِرافیلَت فَضیلَت بود ازان	کو حَیاتِ تَن بُوَد تو آنِ جان
۱۵۶۷	بانگِ صورَش نَشاتِ تنها بُوَد	نَفْخِ تو نَشْوِ دلِ یکتا بُوَد
۱۵۶۸	جان جانِ تَنْ حَیاتِ دل بُوَد	پَس زِ دادَش دادِ تو فاضِل بُوَد
۱۵۵۹	باز میکائیلْ رِزْقِ تَن دَهَد	سَعیِ تو رِزْقِ دلِ روشن دَهَد
۱۵۷۰	او بِدادِ کَیْلْ پُر کرده‌ست ذَیْل	دادِ رِزْقِ تو نمی‌گُنجَد به کَیْل
۱۵۷۱	هم زِ عزرائیلِ با قَهْر و عَطَب	تو بِهی چون سَبْقِ رَحمَت بر غَضَب
۱۵۷۲	حامِلِ عَرشْ این چهارند و تو شاه	بهترینِ هر چهاری زِ انْتِباه
۱۵۷۳	روزِ مَحْشَر هشت بینی حامِلانْش	هم تو باشی اَفْضَلِ هشت آن زمانْش
۱۵۷۴	هم‌چُنین بَرمی‌شِمُرد و می‌گِریست	بویْ می‌بُرد او کَزین مَقْصود چیست
۱۵۷۵	مَعْدَنِ شَرم و حیا بُد جِبْرَئیل	بَست آن سوگندها بر وِیْ سَبیل
۱۵۷۶	بَس که لابِه کردش و سوگند داد	بازگشت و گفت یا رَبَّ اَلْعِباد
۱۵۷۷	که نبودم من به کارَت سَرسَری	لیکْ زانچه رَفت تو داناتَری
۱۵۷۸	گفت نامی که زِ هَوْلَش ای بَصیر	هفت گَردون باز مانَد از مَسیر
۱۵۷۹	شَرمَم آمد گشتم از نامَت خَجِل	وَرْنه آسان است نَقْلِ مُشتِ گِل
۱۵۸۰	که تو زوری داده‌یی اَمْلاک را	که بِدَرّانَند این اَفْلاک را

#دکلمه_مثنوی

دیدگاه خود را ثبت کنید

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

با ما در تماس باشيد

صفحات

لينك هاي ويژه