مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۷۰ – جواب آمدن که آن کِه نَظَرِ او بر اَسْباب و مَرَض و زَخْمِ تیغ نَیایَد بر کارِ تو عِزْرائیل هم نَیایَد که تو هم سَبَبی اگر چه مَخْفیتَری از آن سَبَبها و بُوَد که بَر آن رَنْجور مَخْفی نباشد که و َهُوَ اَقْرَبُ اِلَیْهِ مِنْکُم وَ لکِن لا تُبْصِرونَ
۱۷۱۰ | گفت یَزدان آن کِه باشد اَصْلْ دان | پَس تورا کِی بینَد او اَنْدَر میان؟ | |
۱۷۱۱ | گَرچه خویش را عامه پنهان کرده یی | پیشِ روشَندیدگان هم پَردهیی | |
۱۷۱۲ | وان کِه ایشان را شِکَر باشد اَجَل | چون نَظَرْشان مَست باشد در دِوَل؟ | |
۱۷۱۳ | تَلْخ نَبْوَد پیشِ ایشان مرگِ تَن | چون رَوَند از چاه و زندان در چَمَن | |
۱۷۱۴ | وا رَهیدند از جهانِ پیچْپیچ | کَس نَگِریَد بر فَواتِ هیچْ هیچ | |
۱۷۱۵ | بُرجِ زندان را شِکَست ارکانییی | هیچ ازو رَنْجَد دلِ زندانی یی؟ | |
۱۷۱۶ | کی دَریغ این سنگِ مَرمَر را شِکَست | تا رَوان و جانِ ما از حَبْسْ رَست | |
۱۷۱۷ | آن رُخام خوب و آن سنگِ شَریف | بُرجِ زندان را بَهی بود و اَلیف | |
۱۷۱۸ | چون شِکَسْتَش تا که زندانی بِرَست؟ | دستِ او در جُرمِ این باید شِکَست | |
۱۷۱۹ | هیچ زندانی نگوید این فُشار | جُز کسی کَزْ حَبْس آرَنْدَش به دار | |
۱۷۲۰ | تَلْخ کی باشد کسی را کِشْ بَرَند | از میانِ زَهْرِ مارانْ سویِ قَند؟ | |
۱۷۲۱ | جانْ مُجَرَّد گشته از غوغایِ تَن | میپَرَد با پَرّ دلْ بیپایِ تَن | |
۱۷۲۲ | هَمچو زندانیِّ چَهْ کَنْدَرشَبان | خُسبَد و بینَد به خوابْ او گُلْسِتان | |
۱۷۲۳ | گوید ای یَزدان مرا در تَن مَبَر | تا دَرین گُلْشَن کُنم من کَرّ و فَرّ | |
۱۷۲۴ | گویَدَش یَزدان دُعا شُد مُسْتَجاب | وا مَرو وَاللهُ اَعْلَم بِالصَّواب | |
۱۷۲۵ | این چُنین خوابی بِبین چون خوش بُوَد؟ | مرگْ نادیده به جَنَّت در رَوَد | |
۱۷۲۶ | هیچ او حَسرَت خورَد بر اِنْتِباه | بر تَنِ با سِلْسِله در قَعْرِ چاه؟ | |
۱۷۲۷ | مُؤمنی آخِر دَر آ در صَفِّ رَزم | که تو را بر آسْمان بودهست بَزْم | |
۱۷۲۸ | بر امیدِ راهِ بالا کُن قیام | هَمچو شمعی پیشِ مِحْراب ای غُلام | |
۱۷۲۹ | اشک میبار و هَمیسوز از طَلَب | هَمچو شمعِ سَر بُریده جُمله شب | |
۱۷۳۰ | لَب فُرو بَند از طَعام و از شراب | سویِ خوانِ آسمانی کُن شِتاب | |
۱۷۳۱ | دَم به دَم بر آسْمان میدار اُمید | در هوایِ آسْمانْ رَقْصان چو بید | |
۱۷۳۲ | دَم به دَم از آسْمان میآیَدَت | آب و آتش رِزْقْ میاَفْزایَدَت | |
۱۷۳۳ | گَر تورا آن جا بَرَد نَبْوَد عَجَب | مَنْگَر اَنْدَر عَجْز و بِنْگَر در طَلَب | |
۱۷۳۴ | کین طَلَب در تو گِروگانِ خداست | زان که هر طالِب به مَطْلوبی سِزاست | |
۱۷۳۵ | جَهد کُن تا این طلَب اَفْزون شود | تا دِلَت زین چاهِ تَنْ بیرون شود | |
۱۷۳۶ | خلق گوید مُرد مِسْکینِ آن فُلان | تو بگویی زندهاَم ای غافِلان | |
۱۷۳۷ | گَر تَنِ مَن هَمچو تَنها خُفته است | هشت جَنَّت دَر دِلَم بِشْکُفته است | |
۱۷۳۸ | جانْ چو خُفته در گُل و نسرین بُوَد | چه غَم است اَرْ تَنْ در آن سَرگین بُوَد | |
۱۷۳۹ | جانِ خُفته چه خَبَر دارد زِ تَن؟ | کو به گُلْشَن خُفت یا در گولْخَن؟ | |
۱۷۴۰ | میزَنَد جانْ در جهانِ آبْگون | نَعْره یا لَیْتَ قَوْمی یَعْلَمون | |
۱۷۴۱ | گَر نخواهد زیستْ جانْ بی این بَدَن | پَس فَلَک ایوانِ کی خواهد بُدَن؟ | |
۱۷۴۲ | گَر نخواهد بیبَدَن جانِ تو زیست | فِی السَّماءِ رِزْقُکُمْ روزیِّ کیست؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!