مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۷۸ – در مَعنیِ این که اَرِنَا الْاَشْیاءَ کَما هِیَ و مَعنیِ این که لَوْ کُشِفَ الْغِطاءُ مَا ازْدَدْتُ یَقیناً وَ قَوْلُهُ در هر کِه تو از دیدهٔ بَد می‌نِگَری از چَنْبَرهٔ وجودِ خَود می‌نِگَری پایهٔ کَژْ کَژْ اَفْکَنَد سایه
| ۱۹۷۴ | ای خروسان از وِیْ آموزید بانگ | بانگ بَهْرِ حَق کُند نه بَهْرِ دانگ | |
| ۱۹۷۵ | صُبحِ کاذب آید و نَفْریبَدَش | صُبحِ کاذب عالَم و نیک و بَدَش | |
| ۱۹۷۶ | اَهْلِ دنیا عقلِ ناقص داشتند | تا که صُبحِ صادِقَش پِنْداشتند | |
| ۱۹۷۷ | صُبحِ کاذبْ کارَوان‌ها را زَده‌ست | که به بویِ روز بیرون آمده‌ست | |
| ۱۹۷۸ | صُبحِ کاذبْ خَلْق را رَهْبَر مَباد | کو دَهَد بَس کاروان‌ها را به باد | |
| ۱۹۷۹ | ای شُده تو صُبحِ کاذب را رَهین | صُبحِ صادق را تو کاذب هم مَبین | |
| ۱۹۸۰ | گَر نداری از نِفاق و بَد اَمان | از چه داری بر برادر ظَنْ همان؟ | |
| ۱۹۸۱ | بَدگُمان باشد همیشه زشت‌ْکار | نامهٔ خود خوانَد اَنْدَر حَقّ یار | |
| ۱۹۸۲ | آن خَسان که در کَژْی‌ها مانْده‌اند | اَنْبیا را ساحِر و کَژْ خوانْده‌اند | |
| ۱۹۸۳ | وآن امیرانِ خَسیسِ قَلْب‌ساز | این گُمان بُردند بر حُجْره یْ اَیاز | |
| ۱۹۸۴ | کو دَفینه دارد و گنج اَنْدَران | ز آیِنهٔ خود مَنْگَر اَنْدَر دیگران | |
| ۱۹۸۵ | شاه می‌دانست خود پاکیّ او | بَهْرِ ایشان کرد او آن جُست و جو | |
| ۱۹۸۶ | کِی امیر آن حُجْره را بُگْشایْ دَر | نیمْ شب که باشد او زان بی‌خَبَر | |
| ۱۹۸۷ | تا پَدید آید سِگالِش‌هایِ او | بَعد از آن بر ماست مالِش‌هایِ او | |
| ۱۹۸۸ | مَر شما را دادم آن زَرّ و گُهَر | من از آن زَرها نخواهم جُز خَبَر | |
| ۱۹۸۹ | این هَمی‌گفت و دلِ او می‌طَپید | از برایِ آن اَیازِ بی نَدید | |
| ۱۹۹۰ | که مَنَم کین بر زبانَم می‌رَوَد؟ | این جَفاگَر بِشْنَوَد او چون شود؟ | |
| ۱۹۹۱ | باز می‌گوید به حَقّ دینِ او | که ازین اَفْزون بُوَد تَمْکینِ او | |
| ۱۹۹۲ | کِی به قَذْفِ زشتِ من طَیْره شود؟ | وَزْ غَرَض وَزْ سِرّ من غافِل بُوَد؟ | |
| ۱۹۹۳ | مُبْتَلی چون دید تاویلاتِ رَنج | بُرد بینَد کِی شود او ماتِ رَنج؟ | |
| ۱۹۹۴ | صاحِبِ تاویلْ اَیازِ صابِر است | کو به بَحْرِ عاقِبَت‌ها ناظِر است | |
| ۱۹۹۵ | هَمچو یوسُف خوابِ این زندانیان | هست تَعبیرَش به پیشِ او عِیان | |
| ۱۹۹۶ | خوابِ خود را چون نَدانَد مَردِ خیر | کو بُوَد واقِفْ زِ سِرّ خوابِ غیر؟ | |
| ۱۹۹۷ | گَر زَنَم صد تیغْ او را زِ امْتِحان | کَم نگردد وُصْلَتِ آن مِهْربان | |
| ۱۹۹۸ | دانَد او کان تیغْ بر خود می‌زَنَم | من وِیْ ام اَنْدَر حقیقت او مَنَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!