مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۰۱ – در معنیِ این حَدیث که اِغْتَنِموا بَرْدَ الرَّبیعِ اِلی آخِرِهِ
| ۲۰۵۶ | گفت پیغامبر زِ سَرمایِ بهار | تَن مَپوشانید یاران زینهار | |
| ۲۰۵۷ | زان که با جانِ شما آن می‌کُند | کان بهاران با درختان می‌کُند | |
| ۲۰۵۸ | لیک بُگْریزید از سَردِ خَزان | کان کُند، کو کرد با باغ و رَزان | |
| ۲۰۵۹ | راویان این را به ظاهِر بُرده‌اند | هم بر آن صورت قَناعَت کرده‌اند | |
| ۲۰۶۰ | بی‌خَبَر بودند از جانْ آن گروه | کوه را دیده، ندیده کان به کوه | |
| ۲۰۶۱ | آن خَزانْ نَزدِ خدا نَفْس و هواست | عقل و جانْ عینِ بهار است و بَقاست | |
| ۲۰۶۲ | مَر تو را عقلی‌ست جُزویْ در نَهان | کامِلُ الْعقلی بِجو اَنْدر جهان | |
| ۲۰۶۳ | جُزوِ تو از کُلِّ او کُلّی شود | عقلِ کُل بر نَفْسْ چون غُلّی شود | |
| ۲۰۶۴ | پس به تَاْویل این بُوَد کَانْفاسِ پاک | چون بهار است و حیاتِ بَرگ و تاک | |
| ۲۰۶۵ | از حَدیثِ اَوْلیا نَرم و دُرُشت | تَنْ مَپوشان، زان که دینَت راست پُشت | |
| ۲۰۶۶ | گَرم گوید، سَرد گوید، خوش بگیر | تا زِ گرم و سَرد بِجْهی وَزْ سَعیر | |
| ۲۰۶۷ | گرم و سَردش نوبَهارِ زندگی‌ست | مایۀ صِدْق و یَقین و بَندگی‌ست | |
| ۲۰۶۸ | زان کَزو بُستانِ جان‌ها زنده است | زین جواهر بَحْرِ دلْ آکَنده است | |
| ۲۰۶۹ | بر دلِ عاقل هزاران غَم بُوَد | گَر زِ باغِ دلْ خِلالی کَم بُوَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!