مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۰۳ – بَقیۀ قِصّۀ پیرِ چَنگی و بَیانِ مَخْلصِ آن
| ۲۰۸۲ | مُطربی کَزْ وِیْ جهان شُد پُر طَرَب | رُسته زآوازش خیالاتِ عَجَب | |
| ۲۰۸۳ | از نَوایَش مُرغِ دلْ پَرّان شُدی | وَزْ صَدایَش هوشِ جانْ حیران شُدی | |
| ۲۰۸۴ | چون بَرآمَد روزگار و پیر شُد | بازِ جانْش از عَجْز پَشِّه‌گیر شُد | |
| ۲۰۸۵ | پُشتِ او خَم گشت هَمچون پُشتِ خُم | ابروان بر چَشمْ هَمچون پالْدُم | |
| ۲۰۸۶ | گشت آوازِ لَطیفِ جانْ‌فَزاش | زشت و نَزدِ کَس نَیَرزیدی به لاش | |
| ۲۰۸۷ | آن نَوایِ رَشکِ زُهره آمده | همچو آوازِ خَرِ پیری شُده | |
| ۲۰۸۸ | خود کدامین خَوش که او ناخَوش نَشُد | یا کدامین سَقْف کان مَفْرَش نَشُد | |
| ۲۰۸۹ | غیرِ آوازِ عزیزان در صُدور | که بُوَد از عکسِ دَمْشان نَفْخِ صور | |
| ۲۰۹۰ | اَنْدرونی کَنْدَرون‌ها مَست ازوست | نیستی کین هست هامانْ هست ازوست | |
| ۲۰۹۱ | کَهرُبایِ فکر و هر آوازْ او | لَذَّتِ اِلْهام و وَحی و رازْ او | |
| ۲۰۹۲ | چون که مُطرب پیرتر گشت و ضَعیف | شُد زِ بی‌کَسْبی رَهینِ یک رَغیف | |
| ۲۰۹۳ | گفت عُمر و مُهلَتَم دادی بَسی | لُطْف‌ها کردی خدایا با خَسی | |
| ۲۰۹۴ | مَعْصیت وَرْزیده‌ام هفتاد سال | باز نَگْرفتی زِ من روزی نَوال | |
| ۲۰۹۵ | نیست کَسبْ امروز، مِهْمانِ تواَم | چَنگ بَهرِ تو زَنَم، کانِ تواَم | |
| ۲۰۹۶ | چَنگ را بَرداشت و شُد اَللّه‌جو | سویِ گورستانِ یَثرِبْ آه‌گو | |
| ۲۰۹۷ | گفت خواهم از حَقْ ابریشم‌بَها | گَر به نیکویی پَذیرد قَلْب ها | |
| ۲۰۹۸ | چون که زد بسیار و گریان سَر نَهاد | چَنگْ بالین کرد و بر گوری فُتاد | |
| ۲۰۹۹ | خواب بُردش، مُرغِ جانْش از حَبْس رَست | چَنگ و چَنگی را رَها کرد و بِجَست | |
| ۲۱۰۰ | گشت آزاد از تَن و رنجِ جهان | در جهانِ ساده و صَحرایِ جان | |
| ۲۱۰۱ | جانِ او آن‌جا سَرایانْ ماجَرا | کَنْدَرین جا گَر بِمانْدَنْدی مرا | |
| ۲۱۰۲ | خوش بُدی جانم دَرین باغ و بهار | مَستِ این صَحرا و غَیبی لاله‌زار | |
| ۲۱۰۳ | بی‌سَر و بی‌پا سَفَر می‌کَردَمی | بی‌لب و دندانْ شِکَر می‌خوردَمی | |
| ۲۱۰۴ | ذِکْر و فکری فارغ از رنجِ دِماغ | کَردَمی با ساکنانِ چَرخْ لاغ | |
| ۲۱۰۵ | چَشم بَسته عالَمی می‌دیدَمی | وَردْ و ریحانْ بی‌کَفی می‌چیدَمی | |
| ۲۱۰۶ | مُرغِ آبی غَرقِ دریایِ عَسَل | عین اَیّوبی شراب و مُغْتَسَل | |
| ۲۱۰۷ | که بِدو اَیّوب از پا تا به فَرق | پاک شُد از رَنج‌ها چون نورِ شرق | |
| ۲۱۰۸ | مثنوی در حَجْم گَر بودی چو چَرخ | دَرنَگُنجیدی دَرو زین نیمْ بَرْخ | |
| ۲۱۰۹ | کان زمین و آسْمانِ بَسْ فَراخ | کرد از تَنگی دِلَم را شاخْ شاخ | |
| ۲۱۱۰ | وین جهانی کَنْدَرین خوابم نِمود | از گُشایش پَرّو بالَم را گُشود | |
| ۲۱۱۱ | این جهان و راهش اَرْ پیدا بُدی | کَم کسی یک لحظه‌یی آن‌جا بُدی | |
| ۲۱۱۲ | اَمْر می‌آمد که نه، طامِعْ مَشو | چون زِ پایَت خار بیرون شُد، بُرو | |
| ۲۱۱۳ | مولْ مولی می‌زَد آن‌جا جانِ او | در فَضایِ رَحمَت و اِحْسانِ او |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!