مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۰۷ – بَقیّۀ قِصّۀ مُطرب و پیغام رَسانیدنِ امیرُالْمؤمنین عُمَر رَضِیَ اللّهُ عَنْهُ به او، آنچه هاتِف آواز داد
| ۲۱۷۱ | باز گَرد و حالِ مُطْرب گوش‌دار | زان که عاجز گشت مُطرب زِانْتِظار | |
| ۲۱۷۲ | بانگ آمد مَر عُمَر را کِی عُمَر | بَندۀ ما را زِ حاجَتْ بازْخَر | |
| ۲۱۷۳ | بَنده‌یی داریم خاص و مُحْتَرم | سویِ گورستانْ تو رَنْجه کُن قَدَم | |
| ۲۱۷۴ | ای عُمَر بَر جِه زِ بَیْتُ اَلْمالِ عام | هفتصد دینار دَر کَفْ نِهْ تمام | |
| ۲۱۷۵ | پیشِ او بَر کِی تو ما را اختیار | این قَدَر بِسْتانْ کُنون، مَعْذور دار | |
| ۲۱۷۶ | این قَدَر از بَهرِ ابریشم‌بَها | خَرج کُن، چون خَرج شُد این‌جا بیا | |
| ۲۱۷۷ | پس عُمَر زان هَیْبَتِ آواز جَست | تا میان را بَهرِ این خِدمَت بِبَست | |
| ۲۱۷۸ | سویِ گورستانْ عُمَر بِنْهاد رو | در بَغَل هَمْیان، دَوان در جُست و جو | |
| ۲۱۷۹ | گِرد گورستان دَوانه شُد بَسی | غیرِ آن پیر او ندید آن‌جا کسی | |
| ۲۱۸۰ | گفت این نَبْوَد، دِگَر باره دَوید | مانده گشت و غیرِ آن پیرْ او ندید | |
| ۲۱۸۱ | گفت حَق فرمود ما را بَنده‌یی‌ست | صافی و شایسته و فَرخُنده‌‌یی‌ست | |
| ۲۱۸۲ | پیرِ چَنگی کِی بُوَد خاصِ خدا؟ | حَبَّذا ای سِرِّ پنهان، حَبَّذا | |
| ۲۱۸۳ | بارِ دیگر گِردِ گورستانْ بِگَشت | هَمچو آن شیرِ شکاری گِردِ دشت | |
| ۲۱۸۴ | چون یَقین گشتَش که غیرِ پیر نیست | گفت در ظُلْمَت دلِ روشن بَسی‌ست | |
| ۲۱۸۵ | آمد او با صد اَدَب آن‌جا نِشَست | بر عُمَر عَطْسه فُتاد و پیر جَست | |
| ۲۱۸۶ | مَر عُمر را دید مانْد اَنْدر شِگِفت | عَزْمِ رفتن کرد و لَرزیدن گرفت | |
| ۲۱۸۷ | گفت در باطِن خدایا از تو داد | مُحْتَسِب بر پیرَکی چَنگی فُتاد | |
| ۲۱۸۸ | چون نَظَر اَنْدر رُخِ آن پیر کرد | دید او را شَرمسار و رویْ‌زرد | |
| ۲۱۸۹ | پس عُمَر گُفتَش مَتَرس، از من مَرَم | کِتْ بِشارَت‌ها زِ حَق آوَرْده‌ام | |
| ۲۱۹۰ | چند یَزدانْ مِدحَتِ خویِ تو کرد | تا عُمَر را عاشقِ رویِ تو کرد | |
| ۲۱۹۱ | پیشِ من بِنْشین و مَهْجوری مَساز | تا به گوشَت گویم از اِقْبالْ راز | |
| ۲۱۹۲ | حَق سَلامَت می‌کُند، می‌پُرسَدَت | چونی از رَنج و غَمانِ بی‌حَدَت؟ | |
| ۲۱۹۳ | نَکْ قُراضه‌یْ چند ابریشم‌بَها | خَرج کُن این را و باز این‌جا بیا | |
| ۲۱۹۴ | پیر لَرزان گشت چون این را شَنید | دست می‌خایید و بر خود می‌طَپید | |
| ۲۱۹۵ | بانگ می‌زد کِی خدایِ بی‌نَظیر | بَسْ، که از شَرمْ آب شُد بیچاره پیر | |
| ۲۱۹۶ | چون بَسی بِگْریست و از حَدْ رفت دَرد | چَنگ را زد بر زمین و خُرد کرد | |
| ۲۱۹۷ | گفت ای بوده حِجابَم از اِله | ای مرا تو راهْ‌زَن از شاه‌ْراه | |
| ۲۱۹۸ | ای بِخورده خونِ من هفتاد سال | ای زِ تو رویَم سِیَه پیشِ کَمال | |
| ۲۱۹۹ | ای خدایِ با عَطای با وَفا | رَحْم کُن بر عُمْرِ رَفته در جَفا | |
| ۲۲۰۰ | داد حَقْ عُمری که هر روزی از آن | کَس نَدانَد قیمتِ آن در جهان | |
| ۲۲۰۱ | خَرج کردم عُمرِ خود را دَم به دَم | دَر دَمیدم جُمله را در زیر و بَم | |
| ۲۲۰۲ | آه کَزْ یادِ رَه و پَرده‌یْ عِراق | رفت از یادم دَمِ تَلْخِ فراق | |
| ۲۲۰۳ | وای کَزْ تَریِّ زیر اَفْکَندِ خُرد | خُشک شُد کِشتِ دلِ من، دل بِمُرد | |
| ۲۲۰۴ | وای کَزْ آوازِ این بیست و چهار | کاروان بُگذشت و بی‌گَهْ شُد نَهار | |
| ۲۲۰۵ | ای خدا، فریادْ زین فریادخواه | داد خواهم، نه زِ کَس، زین دادْخواه | |
| ۲۲۰۶ | دادْ خود از کَس نیابَم جُز مگر | زان که او از من به من نزدیک‌تر | |
| ۲۲۰۷ | کین مَنی از وِیْ رَسَد دَمْ دَم مرا | پَس وِرا بینم چو این شُد کَم مرا | |
| ۲۲۰۸ | هَمچو آن کو با تو باشد زَرْشُمَر | سویِ او داری نه سویِ خود نَظَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!