مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۱۴ – صَبر فرمودنِ اَعْرابی زنِ خود را و فَضیلَتِ صَبر و فَقر بیان کردن با زن
| ۲۲۹۸ | شوی گُفتَش چند جویی دَخْل و کَشت | خود چه مانْد از عُمر، اَفْزون‌تَر گُذَشت | |
| ۲۲۹۹ | عاقل اَنْدر بیش و نُقْصان نَنْگرد | زان که هر دو هَمچو سَیْلی بُگْذرد | |
| ۲۳۰۰ | خواه صاف و خواه سَیْلِ تیره‌رو | چون نمی‌پایَد، دَمی از وِیْ مَگو | |
| ۲۳۰۱ | اَنْدرین عالَم هزاران جانور | می‌زیَد خوش‌عَیْش، بی‌زیر و زَبَر | |
| ۲۳۰۲ | شُکر می‌گوید خدا را فاخته | بر درخت و بَرگِ شبْ ناساخته | |
| ۲۳۰۳ | حَمْد می‌گوید خدا را عَنْدَلیب | کاِعْتِمادِ رِزْق بر توست ای مُجیب | |
| ۲۳۰۴ | باز دستِ شاه را کرده نَوید | از همه مُردار بُبْریده امید | |
| ۲۳۰۵ | هم چُنین از پَشّه گیری تا به پیل | شُد عِیالُ اللّه و حَقْ نِعْمَ الْمُعیل | |
| ۲۳۰۶ | این همه غَم‌ها که اَنْدر سینه‌هاست | از بُخار و گَردِ بود و بادِ ماست | |
| ۲۳۰۷ | این غَمانِ بیخْ‌کَن چون داسِ ماست | این چُنین شُد وان چُنان وَسواسِ ماست | |
| ۲۳۰۸ | دان که هر رَنجی زِ مُردن پاره‌‌یی‌ست | جُزوِ مرگ از خود بِرانْ گَر چاره‌‌یی‌ست | |
| ۲۳۰۹ | چون زِ جُزوِ مرگ نَتْوانی گُریخت | دان که کُلَّش بر سَرَت خواهند ریخت | |
| ۲۳۱۰ | جُزوِ مرگ اَرْ گشت شیرین مَر تو را | دان که شیرین می‌کُند کُل را خدا | |
| ۲۳۱۱ | دَردها از مرگ می‌آید رَسول | از رَسولَش رو مگردان ای فُضول | |
| ۲۳۱۲ | هرکِه شیرین می‌زیَد، او تَلْخ مُرد | هرکِه او تَن را پَرَستَد، جان نَبُرد | |
| ۲۳۱۳ | گوسفندان را زِ صَحرا می‌کَشَند | آن کِه فَربه‌تَر، مَر آن را می‌کُشَند | |
| ۲۳۱۴ | شب گذشت و صُبح آمد ای تَمَر | چند گیری این فَسانه‌یْ زَرْ زِ سَر؟ | |
| ۲۳۱۵ | تو جوان بودیّ و قانِع‌تَر بُدی | زَرْ طَلَب گشتی، خود اَوَّل زَر بُدی | |
| ۲۳۱۶ | رَز بُدی پُر میوه، چون کاسِد شُدی؟ | وَقتِ میوه پُختَنَت فاسِد شُدی؟ | |
| ۲۳۱۷ | میوه‌اَت باید که شیرین‌تَر شود | چون رَسَنْ تابان نه واپَس‌تَر رَوَد | |
| ۲۳۱۸ | جُفتِ مایی، جُفتْ باید هم‌صِفَت | تا بَرآیَد کارها با مَصلَحَت | |
| ۲۳۱۹ | جُفت باید بر مِثالِ هَمدِگَر | در دو جُفتِ کَفْش و موزه دَرنِگَر | |
| ۲۳۲۰ | گَر یکی کَفش از دو تَنگ آید به پا | هر دو جُفتَش کار نایَد مَر تو را | |
| ۲۳۲۱ | جُفتِ دَر، یکْ خُرد وان دیگر بُزرگ؟ | جُفتِ شیرِ بیشه دیدی هیچ گُرگ؟ | |
| ۲۳۲۲ | راست نایَد بر شُتُر جُفتِ جَوال | آن یکی خالیّ و این پُر مالْ‌مال | |
| ۲۳۲۳ | من رَوَم سویِ قَناعَت دلْ‌قَوی | تو چرا سویِ شَناعَت می‌رَوی؟ | |
| ۲۳۲۴ | مَردِ قانِع از سَرِ اِخْلاص و سوز | زین نَسَق می‌گفت با زن، تا به روز |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!