مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۰۹ – تَفسیرِ دُعایِ آن دو فرشته که هر روز بَر سَرِ هر بازاری مُنادی می‌کنند که اَللّهُمَّ اَعْطِ کُلَّ مُنْفِقٍ خَلَفًا اللّهُمَّ اَعْطِ کُلَّ مُمْسِکٍ تَلَفاً و بَیان کردن که آن مُنْفِقْ مُجاهِدِ راهِ حَقّ است، نی مُسْرِفِ راهِ هوا
| ۲۲۳۳ | گفت پیغامبر که دایمْ بَهرِ پَند | دو فرشته خوشْ مُنادی می‌کُنند | |
| ۲۲۳۴ | کِی خدایا، مُنْفِقان را سیر دار | هر دِرَمْشان را عِوَض دِهْ صد هزار | |
| ۲۲۳۵ | ای خدایا، مُمْسِکان را در جهان | تو مَدِه اِلّا زیانْ اَنْدر زیان | |
| ۲۲۳۶ | ای بَسا اِمْساکْ کَزْ اِنفْاقْ بِهْ | مالِ حَق را جُز به اَمرِ حَق مَدِه | |
| ۲۲۳۷ | تا عِوَض بینی تو گنجِ بی‌کَران | تا نباشی از عِدادِ کافَران | |
| ۲۲۳۸ | کُاشْتُرانْ قُربان هَمی‌کردند تا | چیره گردد تیغَشان بر مُصْطَفی | |
| ۲۲۳۹ | اَمرِ حَق را بازجو از واصِلی | اَمرِ حَق را دَر نَیابَد هر دلی | |
| ۲۲۴۰ | چون غُلامِ یاغی‌یی کو عَدل کرد | مالِ شَهْ بر یاغیان او بَذْل کرد | |
| ۲۲۴۱ | در نُبی اِنْذارِ اَهلِ غَفلَت است | کان همه اِنْفاق‌هاشان حَسرت است | |
| ۲۲۴۲ | عَدلِ این یاغیّ و دادش نَزدِ شاه | چه فَزایَد؟ دوری و رویِ سیاه | |
| ۲۲۴۳ | سَروَرانِ مکّه در حَرْبِ رَسول | بودَشان قُربانْ به اومیدِ قَبول | |
| ۲۲۴۴ | بَهرِ این مؤمن هَمی‌گوید زِ بیم | در نمازْ اِهْدِ الصِّراطَ اَلْمُسْتَقیم | |
| ۲۲۴۵ | آن دِرَم دادنْ سَخی را لایِق است | جان سِپُردن خود سَخایِ عاشق است | |
| ۲۲۴۶ | نان دَهی از بَهرِ حَق، نانَت دَهَند | جان دَهی از بَهرِ حَق، جانَت دَهَند | |
| ۲۲۴۷ | گَر بِریزَد بَرگ‌هایِ این چَنار | بَرگِ بی‌بَرگیش بَخشَد کِردگار | |
| ۲۲۴۸ | گَر نَمانْد از جود در دستِ تو مال | کِی کُند فَضْلِ اِلهَت پای‌ْمال؟ | |
| ۲۲۴۹ | هرکِه کارَد، گردد اَنْبارَش تَهی | لیکَشْ اَنْدر مَزرعه باشد بهی | |
| ۲۲۵۰ | وان کِه در اَنْبار مانْد و صَرفه کرد | اُشْپُش و موش حوادثْ پاک خَورْد | |
| ۲۲۵۱ | این جهانْ نفی است، در اِثْباتْ جو | صورَتَت صِفْر است، در مَعْنیْت جو | |
| ۲۲۵۲ | جانِ شورِ تَلْخ، پیشِ تیغْ بَر | جانِ چون دریایِ شیرین را بِخَر | |
| ۲۲۵۳ | وَرْ نمی‌دانی شُدن زین آسْتان | باری از من گوش کُن این داستان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!