مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۱۰ – قِصّهٔ خلیفه که در کَرَمْ در زمانِ خود از حاتِمِ طائی گذشته بود و نَظیرْ خود نداشت

۲۲۵۴	یک خَلیفه بود در اَیّامِ پیش	کرده حاتِم را غُلامِ جودِ خویش
۲۲۵۵	رایَتِ اِکْرام و جود اَفْراشته	فَقر و حاجَت از جهانْ بَرداشته
۲۲۵۶	بَحْر و دُرّ از بَخشِشَش صاف آمده	دادِ او از قافْ تا قاف آمده
۲۲۵۷	در جهانِ خاکْ ابر و آب بود	مَظْهَرِ بخشایشِ وَهّاب بود
۲۲۵۸	از عَطایَش بَحْر و کان در زَلزَله	سویِ جودَش قافِله بر قافِله
۲۲۵۹	قبلۀ حاجَت دَر و دَروازه‌اَش	رَفته در عالَم به جودْ آوازه‌اَش
۲۲۶۰	هم عَجَم، هم روم، هم تُرک و عَرَب	مانْده از جود و سَخایَش در عَجَب
۲۲۶۱	آبِ حیوان بود و دریایِ کَرَم	زنده گشته هم عَرَب زو، هم عَجَم

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!