مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۱۲ – مَغرور شُدنِ مُریدانِ مُحتاجْ به مُدَّعیانِ مُزَوِّر و ایشان را شیخ و مُحْتَشَم و واصِل پِنْداشتن و نَقل را از نَقْد فَرق نادانستن و بَر بسته را از بَر رُسته
| ۲۲۷۴ | بَهرِ این گفتند دانایان به فَن | میهمانِ مُحْسنان باید شُدن | |
| ۲۲۷۵ | تو مُرید و میهمانِ آن کسی | کو سِتانَد حاصِلَت را از خَسی | |
| ۲۲۷۶ | نیست چیره، چون ترا چیره کُند؟ | نورْ نَدْهَد، مَر تو را تیره کُند | |
| ۲۲۷۷ | چون وِرا نوری نبود اَنْدر قِران | نور کِی یابَند از وِیْ دیگران؟ | |
| ۲۲۷۸ | هَمچو اَعْمَش کو کُند دارویِ چَشم | چه کَشَد در چَشم‌ها اِلّا که پَشم؟ | |
| ۲۲۷۹ | حالِ ما این است در فقر و عَنا | هیچ مِهْمانی مَبا مَغرورِ ما | |
| ۲۲۸۰ | قَحْطِ دَهْ سال اَرْ نَدیدی در صُوَر | چَشم‌ها بُگْشا و اَنْدر ما نِگَر | |
| ۲۲۸۱ | ظاهِرِ ما چون دَرونِ مُدَّعی | در دِلَش ظُلْمَت، زبانَش شَعْشَعی | |
| ۲۲۸۲ | از خدا بویی نه او را، نه اَثَر | دَعوی‌اَش اَفْزون زِ شَیْث و بوالْبَشَر | |
| ۲۲۸۳ | دیو نَنْموده وِرا هم نَقْشِ خویش | او هَمی‌گوید زِ اَبْدالیم بیش | |
| ۲۲۸۴ | حَرفِ درویشانْ بِدُزدیده بَسی | تا گُمان آید که هست او خود کسی | |
| ۲۲۸۵ | خُرده گیرد در سُخَن بر بایَزید | نَنگ دارد از درونِ او یَزید | |
| ۲۲۸۶ | بی‌نَوا از نان و خوانِ آسْمان | پیشِ او نَنْداخت حَقْ یک استخوان | |
| ۲۲۸۷ | او نِدا کرده که خوانْ بِنْهاده‌ام | نایِبِ حَقَّم، خلیفه زاده‌ام | |
| ۲۲۸۸ | اَلصَّلا ساده‌دلانِ پیچْ پیچ | تا خورید از خوانِ جودَم سیرْ هیچ | |
| ۲۲۸۹ | سال‌ها بر وَعدۀ فردا، کَسان | گِردِ آن دَر گشته، فردا نارَسان | |
| ۲۲۹۰ | دیر باید تا که سِرِّ آدمی | آشکارا گردد از بیش و کَمی | |
| ۲۲۹۱ | زیرِ دیوارِ بَدَن گنج است یا | خانۀ مار است و مور و اَژدها | |
| ۲۲۹۲ | چون که پیدا گشت کو چیزی نبود | عُمرِ طالِب رفت، آگاهی چه سود؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!