مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۰۵ – نالیدنِ سُتونِ حَنّانه چون برایِ پیغامبر صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ مِنْبَر ساختند، که جَماعَت انبوه شُد، گفتند ما رویِ مُبارکِ تو را به هنگامِ وَعْظ نمی‌بینیم و شنیدنِ رَسول و صَحابه آن ناله را، و سوآل و جوابِ مُصْطفی صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ با سُتونْ صَریح

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

ستون حنانه (ناله کننده) ستونی بوده از جنس درخت خرما که حضرت رسول هنگام خطابه به آن تکیه می‌کردند. بعدها برای پیامبر (ص) منبری ساختند که پیامبر بالای آن می‌رفت و موعظه می‌کرد. در نتیجه آن ستون به جهت دور شدن از پیامبر به ناله پرداخت و از هجران ایشان به فغان آمد.

مولانا با ذکر این حکایت در صدد اثبات این حقیقت است که جمادات و نباتات هم دارای نطق و درک و حیات‌اند اما کو آن گوش و دلی که این راز دریابد؟!