مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۳۷ – آتش کردنِ پادشاهِ جُهود و بُتْ نَهادن پَهْلویِ آتشْ که هرکِه این بُت را سُجود کُند، از آتش بِرَست
| ۷۷۴ | آن جُهودِ سگْ بِبین چه رای کرد | پَهْلویِ آتش بُتی بَرپای کرد | |
| ۷۷۵ | کان کِه این بُت را سُجود آرَد، بِرَست | وَرْ نَیارَد، در دلِ آتشْ نِشَست | |
| ۷۷۶ | چون سِزایِ این بُتِ نَفْس او نداد | از بُتِ نَفْسَش بُتی دیگر بِزاد | |
| ۷۷۷ | مادرِ بُت‌ها، بُتِ نَفْسِ شماست | زان‌که آن بُتْ مار و این بُتْ اَژدَهاست | |
| ۷۷۸ | آهن و سنگ است نَفْس و بُت شَرار | آن شَرار از آب می‌گیرد قَرار | |
| ۷۷۹ | سنگ و آهنْ زآب کِی ساکِن شود؟ | آدمی با این دو کِی ایمِن بُوَد؟ | |
| ۷۸۰ | بُتْ سیاهابه‌ست در کوزه نَهان | نَفْسْ مَر آبِ سِیَه را چَشمه دان | |
| ۷۸۱ | آن بُتِ مَنْحوت چون سیْلِ سیاه | نَفْسِ بُتگَرْ چشمه‌‌یی بر آبْ راه | |
| ۷۸۲ | صد سَبو را بِشْکَنَد یک پاره سنگ | وآبِ چَشمه می‌زِهانَد بی‌دِرَنگ | |
| ۷۸۳ | بُت شِکَستن سَهْل باشد نیکْ سَهْل | سَهْل دیدن نَفْس را، جَهْل‌ست جَهْل | |
| ۷۸۴ | صورتِ نَفْس اَرْ بِجویی ای پسر | قِصّۀ دوزخ بِخوان با هفت دَر | |
| ۷۸۵ | هر نَفَس مَکْریّ و در هر مَکْر زان | غَرقه صد فرعون با فرعونیان | |
| ۷۸۶ | در خدایِ موسی و موسیٰ گُریز | آبِ ایمان را زِ فرعونی مَریز | |
| ۷۸۷ | دست را اَنْدَر اَحَد وَ احْمَد بِزَن | ای برادر وارَه از بوجَهْلِ تَنْ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!