مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۴۷ – تَرجیح نَهادنِ شیرْ جَهْد را بر تَوکُّل
| ۹۳۴ | گفت شیر آری، ولی رَبُّ الْعِباد | نَردبانی پیشِ پایِ ما نَهاد | |
| ۹۳۵ | پایه پایه رفت باید سویِ بام | هست جَبْری بودن این‌جا طَمْعِ خام | |
| ۹۳۶ | پایْ داری، چون کُنی خود را تو لَنگ؟ | دست داری، چون کُنی پنهان تو چَنگ؟ | |
| ۹۳۷ | خواجه چون بیلی به دستِ بَنده داد | بی‌زبان معلوم شُد او را مُراد | |
| ۹۳۸ | دستِ هَمچون بیل، اشارت‌هایِ اوست | آخِراَنْدیشی، عبارت‌هایِ اوست | |
| ۹۳۹ | چون اشارت‌هاش را بر جان نَهی | در وَفایِ آن اشارتْ جان دَهی | |
| ۹۴۰ | پَس اشارت‌هایِ اَسْرارَت دَهَد | بار بَردارَد زِ تو، کارَت دَهَد | |
| ۹۴۱ | حامِلی، مَحْمول گرداند تو را | قابِلی، مَقْبول گرداند تو را | |
| ۹۴۲ | قابِلِ اَمرِ وِیی، قایِل شَوی | وَصلْ جویی، بَعد ازان واصِل شَوی | |
| ۹۴۳ | سعیِ شُکرِ نِعْمَتَش قُدرت بُوَد | جَبرِ تو اِنْکارِ آن نِعْمَت بُوَد | |
| ۹۴۴ | شُکرِ قُدرت، قُدرتَت اَفْزون کُند | جَبرْ نِعْمَت از کَفَت بیرون کُند | |
| ۹۴۵ | جَبرِ تو خُفتن بُوَد در رَهْ، مَخُسب | تا نَبینی آن دَر و دَرگَهْ مَخُسب | |
| ۹۴۶ | هان مَخُسب ای کاهِلِ بی‌اِعْتِبار | جُز به زیرِ آن درختِ میوه‌دار | |
| ۹۴۷ | تا که شاخْ‌اَفْشان کُند هر لحظه باد | بر سَرِ خُفته بِریزد نُقل و زاد | |
| ۹۴۸ | جَبر و خُفتن درمیانِ رَهْ‌زنان | مُرغِ بی‌هنگام کِی یابَد اَمان؟ | |
| ۹۴۹ | وَرْ اِشارت‌هاش را بینی‌زَنی | مَرد پِنْداریّ و چون بینی، زنی | |
| ۹۵۰ | این قَدَر عقلی که داری گُم شود | سَر که عقل از وِیْ بِپَرَّد دُم شود | |
| ۹۵۱ | زان‌که بی‌شُکری بُوَد شوم و شَنار | می‌بَرَد بی‌شُکر را در قَعْرِ نار | |
| ۹۵۲ | گَر تَوکُّل می‌کُنی، در کار کُن | کِشت کُن، پس تَکیه بر جَبّار کُن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!