مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۵۹ – قصّۀ مَکْرِ خَرگوش
| ۱۰۶۰ | ساعتی تأخیر کرد اَنْدَر شُدن | بَعد ازان شُد پیشِ شیرِ پَنجه‌زَن | |
| ۱۰۶۱ | زان سَبَب کَنْدَر شُدن او مانْد دیر | خاک را می‌کَند و می‌غُرّید شیر | |
| ۱۰۶۲ | گفت من گفتم که عَهدِ آن خَسان | خام باشد، خام و سُست و نارَسان | |
| ۱۰۶۳ | دَمدَمه‌یْ ایشان مرا از خَر فَکَند | چند بِفْریبَد مرا این دَهْر؟ چند؟ | |
| ۱۰۶۴ | سخت دَرمانَد امیرِ سُستْ ریش | چون نَه پَسْ بینَد نَه پیش از اَحْمَقیش | |
| ۱۰۶۵ | راهْ هموار است زیرش دام‌ها | قَحْطِ مَعنی درمیانِ نام‌ها | |
| ۱۰۶۶ | لَفْظ‌ها و نام‌ها چون دام‌هاست | لَفْظِ شیرینْ ریگِ آبِ عُمرِ ماست | |
| ۱۰۶۷ | آن یکی ریگی که جوشَد آب ازو | سخت کَم‌یاب است، رو آن را بِجو | |
| ۱۰۶۸ | مَنْبَعِ حِکْمَت شود حِکْمَت‌طَلَب | فارغ آید او زِ تَحصیل و سَبَب | |
| ۱۰۶۹ | لوحِ حافِظْ لوحِ مَحْفوظی شود | عقلِ او از روحْ مَحْظوظی شود | |
| ۱۰۷۰ | چون مُعلِّم بود عقلش زِابْتِدا | بَعد ازین شُد عَقلْ شاگردی وِرا | |
| ۱۰۷۱ | عقلْ چون جِبْریل گوید اَحْمَدا | گَر یکی گامی نَهَم، سوزد مرا | |
| ۱۰۷۲ | تو مرا بُگْذار زین پَسْ، پیش ران | حَدِّ من این بود ای سُلطانِ جان | |
| ۱۰۷۳ | هرکِه مانْد از کاهِلی بی‌شُکر و صَبر | او همین دانَد که گیرد پایِ جَبر | |
| ۱۰۷۴ | هرکِه جَبر آوَرْد، خود رَنْجور کرد | تا همان رَنْجوری‌اَش در گور کرد | |
| ۱۰۷۵ | گفت پیغمبر که رَنْجوری به لاغ | رَنج آرَد تا بِمیرد چون چراغ | |
| ۱۰۷۶ | جَبْر چِه بْوَد؟ بَستنِ اِشْکَسته را | یا بِپیوستَن رَگی بُگْسَسته را | |
| ۱۰۷۷ | چون دَرین رَهْ پایِ خود نَشْکَسته‌یی | بر کِه می‌خندی؟ چه پا را بَسته‌یی؟ | |
| ۱۰۷۸ | وان کِه پایَش در رَهِ کوشش شِکَست | دَر رَسید او را بُراق و بَر نِشَست | |
| ۱۰۷۹ | حامِلِ دین بود او، مَحْمول شُد | قابِلِ فرمان بُد او، مَقْبول شُد | |
| ۱۰۸۰ | تاکنون فرمان پَذیرفتی زِ شاه | بعد ازین فرمان رَسانَد بر سپاه | |
| ۱۰۸۱ | تاکنون اَخْتَر اَثَر کردی در او | بَعد ازین باشد امیرِ اَخْتَر او | |
| ۱۰۸۲ | گَر تو را اِشکال آید در نَظَر | پس تو شک داری در اِنْشَقَّ الْقَمَر | |
| ۱۰۸۳ | تازه کُن ایمان، نی از گفتِ زبان | ای هوا را تازه کرده در نَهان | |
| ۱۰۸۴ | تا هوا تازه‌ست، ایمان تازه نیست | کین هوا جُز قُفلِ آن دروازه نیست | |
| ۱۰۸۵ | کرده‌یی تأویلْ حَرفِ بِکْر را | خویش را تأویل کُن، نه ذِکْر را | |
| ۱۰۸۶ | بر هوا تأویلِ قرآن می‌کُنی | پَست و کَژْ شُد از تو معنیِّ سَنی |
خدایا شکرت. دستتتون درد نکنه واقعا لذت بردم