مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۶۱ – تولیدنِ شیر از دیر آمدنِ خَرگوش
| ۱۰۹۶ | هَمچو آن خرگوش کو بر شیر زد | روح او کِی بود اَنْدَر خورْدِ قَد؟ | |
| ۱۰۹۷ | شیر می‌گفت از سَرِ تیزیّ و خشم | کَزْ رَهِ گوشم عَدو بَربَست چَشم | |
| ۱۰۹۸ | مَکْرهایِ جَبْریانم بَسته کرد | تیغِ چوبینْ‌شان تَنَم را خسته کرد | |
| ۱۰۹۹ | زین سِپَس من نَشْنَوم آن دَمْدمَه | بانگِ دیوان است و غولانْ آن همه | |
| ۱۱۰۰ | بَردَران ای دل تو ایشان را مَایست | پوستْ‌شان بَرکَن کِه‌شانْ جُز پوست نیست | |
| ۱۱۰۱ | پوست چِه بْوَد؟ گفت‌هایِ رنگْ رنگ | چون زِرِه بر آبْ کِشْ نَبْوَد دِرَنگ | |
| ۱۱۰۲ | این سُخَن چون پوست و معنی مَغز دان | این سُخَن چون نَقْش و معنی هَمچو جان | |
| ۱۱۰۳ | پوست باشد مَغزِ بَد را عَیْب‌پوش | مَغزِ نیکو را زِ غَیرتْ غَیْب‌پوش | |
| ۱۱۰۴ | چون قَلَم از بادْ بُد، دَفتر زِ آب | هرچه بِنْویسی فَنا گردد شِتاب | |
| ۱۱۰۵ | نَقْشِ آب است اَرْ وَفا جویی ازان | باز گردی دست‌هایِ خود گَزان | |
| ۱۱۰۶ | بادْ در مَردمْ هوا و آرزوست | چون هوا بُگْذاشتی، پیغامِ هوست | |
| ۱۱۰۷ | خوش بُوَد پیغام‌هایِ کِردگار | کو زِ سَر تا پایْ باشد پایْدار | |
| ۱۱۰۸ | خُطْبۀ شاهان بِگَردد وان کیا | جُز کیا و خُطْبه‌های اَنْبیا | |
| ۱۱۰۹ | زان که بَوْشِ پادْشاهان از هواست | بارنامه‌یْ اَنْبیا از کِبْریاست | |
| ۱۱۱۰ | اَز دِرَم‌ها نامِ شاهانْ بَرکَنند | نامِ اَحْمَد تا اَبَد بَر می‌زَنند | |
| ۱۱۱۱ | نامِ اَحْمَد، نامِ جُمله‌یْ اَنْبیاست | چون که صد آمد، نَوَد هم پیشِ ماست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!