مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۶۵ – جوابْ گفتنِ شیرْ خرگوش را و رَوانْ شدن با او
| ۱۱۸۶ | گفت بِسْمِ اللّهْ، بیا تا او کجاست؟ | پیشْ دَر شو، گَر هَمی گویی تو راست | |
| ۱۱۸۷ | تا سِزایِ او و صد چون او دَهَم | وَرْ دروغ است این، سِزایِ تو دَهَم | |
| ۱۱۸۸ | اَنْدَر آمد چون قَلاووزی به پیش | تا بَرَد او را به سویِ دامِ خویش | |
| ۱۱۸۹ | سویِ چاهی کو نِشانَش کرده بود | چاهِ مَغ را دامِ جانَش کرده بود | |
| ۱۱۹۰ | می‌شُدند این هر دو تا نزدیکِ چاه | اینْت خرگوشی چو آبی زیرِ کاه | |
| ۱۱۹۱ | آبْ کاهی را به هامون می‌بَرَد | آبْ کوهی را، عَجَب، چون می‌بَرَد؟ | |
| ۱۱۹۲ | دامِ مَکْرِ او کَمَنْدِ شیر بود | طُرفه خرگوشی که شیری می‌رُبود | |
| ۱۱۹۳ | موسی‌یی فرعون را با رودِ نیل | می‌کشد با لشکر و جَمعِ ثَقیل | |
| ۱۱۹۴ | پَشّه‌‌یی نِمْرود را با نیمْ پَر | می‌شِکافَد بی‌مُحابا دَرْزِ سَر | |
| ۱۱۹۵ | حالِ آن کو قولِ دشمن را شُنود | بین جَزایِ آن کِه شُد یارِ حَسود | |
| ۱۱۹۶ | حالِ فرعونی که هامان را شُنود | حالِ نِمْرودی که شَیطان را شُنود | |
| ۱۱۹۷ | دُشمن اَرْچه دوستانه گویَدَت | دامْ دان، گَر چه زِ دانه گویَدَت | |
| ۱۱۹۸ | گَر تو را قَندی دَهَد، آن زَهرْ دان | گَر به تَنْ لُطْفی کُند، آن قَهرْ دان | |
| ۱۱۹۹ | چون قَضا آید، نبینی غیرِ پوست | دُشمنان را بازْ نَشْناسی زِ دوست | |
| ۱۲۰۰ | چُون چُنین شُد، اِبْتِهالْ آغاز کُن | ناله و تَسبیح و روزه ساز کُن | |
| ۱۲۰۱ | ناله می‌کُن کِی تو عَلّامُ الْغُیوب | زیرِ سنگِ مَکْرِ بَد، ما را مَکوب | |
| ۱۲۰۲ | گَر سگی کردیم، ای شیرآفرین | شیر را مَگْمار بر ما زین کَمین | |
| ۱۲۰۳ | آبِ خوش را صورتِ آتش مَدِه | اَنْدَر آتشْ صورتِ آبی مَنِه | |
| ۱۲۰۴ | از شرابِ قَهْر چون مَستی دَهی | نیست‌ها را صورتِ هستی دَهی | |
| ۱۲۰۵ | چیست مَستی؟ بَندِ چَشم از دیدِ چَشم | تا نِمایَد سنگْ گوهر، پَشمْ یَشْم | |
| ۱۲۰۶ | چیست مَستی؟ حِسّْ‌ها مُبْدَل شُدن | چوبِ گَزْ اَنْدَر نَظَر صَنْدَل شُدن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!