مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۶۷ – طَعنۀ زاغْ در دَعویِ هُدهُد
| ۱۲۲۶ | زاغ چون بِشْنود، آمد از حَسَد | با سُلَیمان گفت کو کَژْ گفت و بَد | |
| ۱۲۲۷ | از اَدَب نَبْوَد به پیشِ شَهْ مَقال | خاصه خود لافِ دروغین و مُحال | |
| ۱۲۲۸ | گَر مَر او را این نَظَر بودی مُدام | چون ندیدی زیرِ مُشتی خاکْ دام؟ | |
| ۱۲۲۹ | چون گرفتار آمدی در دامْ او؟ | چون قَفَص اَنْدَر شُدی ناکامْ او؟ | |
| ۱۲۳۰ | پس سُلَیمان گفت ای هُدهُد رَواست | کَزْ تو در اَوَّل قَدَحْ این دُرد خاست؟ | |
| ۱۲۳۱ | چون نِمایی مَستی؟ ای خورده تو دوغ | پیشِ من لافی زنی، آن گَهْ دروغ؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!