مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۶۹ – قِصّۀ آدم عَلیْه‌ِالسَّلام و بَستنِ قَضا نَظَرِ او را از مُراعاتِ صَریحِ نَهی و تَرکِ تأویل
| ۱۲۳۹ | بوالْبَشَر کو عَلَّمَ الْاَسْما بَگ است | صد هزاران عِلْمَش اَنْدَر هر رَگ است | |
| ۱۲۴۰ | اسمِ هر چیزی چُنان کان چیز هست | تا به پایانْ جانِ او را داد دست | |
| ۱۲۴۱ | هر لَقَب کو داد، آن مُبْدَل نَشُد | آن کِه چُسْتَش خوانْد، او کاهَل نَشُد | |
| ۱۲۴۲ | هرکِه آخِر مؤمن است اَوَّل بِدید | هرکِه آخِر کافِرْ او را شُد پَدید | |
| ۱۲۴۳ | اسمِ هر چیزی تو از دانا شِنو | سِرِّ رَمْزِ عَلَّمَ الْاسْما شِنو | |
| ۱۲۴۴ | اسمِ هر چیزی بَرِ ما ظاهِرَش | اسمِ هر چیزی بَرِ خالِقْ سِرَش | |
| ۱۲۴۵ | نَزدِ موسی نامِ چوبَش بُد عَصا | نَزدِ خالِقْ بود نامَش اَژْدَها | |
| ۱۲۴۶ | بُد عُمَر را نامْ این جا بُت‌پَرَست | لیکْ مؤمن بود نامَش در اَلَست | |
| ۱۲۴۷ | آن کِه بُد نزدیکِ ما نامَش مَنی | پیشِ حَق این نَقْش بُد که با منی | |
| ۱۲۴۸ | صورتی بود این مَنی اَنْدَر عَدَم | پیشِ حَق موجود، نه بیش و نه کَم | |
| ۱۲۴۹ | حاصِل، آن آمد حقیقتْ نامِ ما | پیشِ حضرت، کان بُوَد اَنْجامِ ما | |
| ۱۲۵۰ | مَرد را بر عاقِبَت نامی نَهَد | نی بر آن کو عاریَت نامی نَهَد | |
| ۱۲۵۱ | چَشمِ آدم چون به نورِ پاک دید | جان و سِرِّ نام‌ها گَشتَش پَدید | |
| ۱۲۵۲ | چون مَلَک اَنْوارِ حَق در وِیْ بیافت | در سُجود افتاد و در خِدمَت شِتافت | |
| ۱۲۵۳ | مَدحِ این آدم که نامَش می‌بَرَم | قاصِرَم گَر تا قیامَت بِشْمُرَم | |
| ۱۲۵۴ | این همه دانست و چون آمد قَضا | دانشِ یک نَهی شُد بر وِیْ خَطا | |
| ۱۲۵۵ | کِی عَجَب نَهی از پِیِ تَحْریم بود | یا به تَأویلی بُد و توهیم بود؟ | |
| ۱۲۵۶ | در دِلَش تَأویلْ چون تَرجیح یافت | طَبْع در حیرتْ سویِ گندم شِتافت | |
| ۱۲۵۷ | باغْبان را خارْ چون در پایْ رَفت | دُزد فُرصَت یافت، کالا بُرد تَفْت | |
| ۱۲۵۸ | چون زِ حیرت رَستْ باز آمد به راه | دید بُرده دُزد رَخْت از کارگاه | |
| ۱۲۵۹ | رَبَّنا اِنّا ظَلَمْنا گفت و آه | یعنی آمد ظُلْمَت و گُم گشت راه | |
| ۱۲۶۰ | این قَضا ابری بُوَد خورشیدْپوش | شیر و اَژْدَرها شود زو هَمچو موش | |
| ۱۲۶۱ | من اگر دامی نبینم گاهِ حُکْم | من نه تنها جاهِلَم در راهِ حُکْم | |
| ۱۲۶۲ | ای خُنُک آن کو نِکوکاری گرفت | زور را بُگْذاشت، او زاری گرفت | |
| ۱۲۶۳ | گَر قَضا پوشَد سِیَه هَمچون شَبَت | هم قَضا دَستَت بگیرد عاقِبَت | |
| ۱۲۶۴ | گَر قَضا صد بار قَصْدِ جان کُند | هم قَضا جانَت دَهَد، دَرمان کُند | |
| ۱۲۶۵ | این قَضا صد بار اگر راهَت زَنَد | بَر فَرازِ چَرخْ خَرگاهَت زَنَد | |
| ۱۲۶۶ | از کَرَم دان این که می‌تَرسانَدَت | تا به مُلْکِ ایمِنی بِنْشانَدَت | |
| ۱۲۶۷ | این سُخَن پایان ندارد، گشت دیر | گوش کُن تو قِصّۀ خرگوش و شیر |
درود برشما، اعراب گذاریِ اشعارِ مولوی کاریست بسیار پسندیده و نیکو و مفید.
سلام بسیار عالی ممنونم از لطف شما